Tekstweergave van NL-TlRAR_0660-00715-1871_0406
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
6
DE
OLIJFTAK
.
•
was
thans
geheel
doodsch
en
stil
geworden
,
als
hing
zijn
bewoners
een
of
andere
ontzettende
ramp
boven
het
hoofd
.
Eindelijk
was
de
lang
verwachte
dag
gekomen
.
Lief
-
derijke
vrienden
uit
een
ander
land
haddenden
jongeling
naar
zijns
vaders
huis
geleid
.
Hoe
onstuimig
klopte
zijn
hart
toen
de
diepe
bosschen
voor
zijne
blikken
op
-
daagden
;
het
was
hem
of
hij
deze
oorden
reeds
vroeger
in
een
of
anderen
verrukkelijken
droom
aanschouwd
had
.
In
dienzelfden
stond
verbeidden
,
omgeven
van
hunne
vrienden
,
de
vader
en
de
dochter
den
jongeling
,
met
gemengde
gewaarwordingen
,
die
,
naarmate
het
tijdstip
des
weerziens
naderde
,
tot
eene
ware
foltering
stegen
.
Daar
staat
hij
tegenover
zijn
oom
,
aller
oogen
worden
op
hem
gevestigd
en
richtten
zicli
vervolgens
naar
zijn
oom
,
die
zich
deze
blikken
wel
bewust
is
.
Niet
bij
machte
op
te
rijzen
,
blijft
hij
het
gunstig
uiterlijk
en
de
edele
gestalte
aanstaren
van
den
jongeling
,
die
beschaamd
en
verlegen
voor
hem
staat
.
Een
schoon
gelaat
,
in
tranen
badend
en
door
ont
-
roering
hoog
gekleurd
,
trok
weldra'sjongmans
aandacht
.
Het
behoefde
hem
niet
gezegd
te
worden
dat
hij
zijne
geliefde
nicht
aanschouwde
,
doch
hij
durfde
haar
niet
te
naderen
,
de
pijnlijke
stilte
maakte
hem
besluiteloos
.
In
een
ommezien
had
zij
begrepen
dat
niemand
anders
dan
haar
trouwe
neef
voor
haar
stond
.
Hare
blikken
gingen
van
haars
vaders
gelaat
naar
het
zijne
.
De
natuur
had
onmiskenbaar
op
zijn
schoone
trekken
den
stempel
des
wettigen
erfgenaams
gedrukt
.
Op
hem
alleen
hield
het
meisje
nu
haar
blik
gevestigd
en
,
de
inspraak
van
haar
hart
volgend
,
rees
zij
bedeesd
van
hare
zitplaats
op
.
Zij
vatte
hem
vriendelijk
bij
de
hand
en
leidde
hem
blozend
naar
haren
zetel
,
welke
nevens
dien
haars
vaders
stond
en
verliet
daarop
,
om
hare
aandoening
te
verbergen
,
zonder
een
woord
te
uiten
,
het
vertrek
.
Deze
eenvoudige
daad
,
die
zoo
onmiskenbaar
de
teederheid
van
haar
inborst
verried
,
trof
alle
aanwe
-
zigen
,
terwijl
het
trotsche
gemoed
des
vaders
inwendig
beefde
toen
hij
den
diepen
indruk
opmerkte
,
dien
de
handelwijs
zijner
dochter
op
allen
maakte
.
Zijne
besluiteloosheid
eindelijk
overwinnende
,
heette
hij
hem
koel
en
uit
de
verte
welkom
,
waarna
hij
zich
tot
zijne
rechtgeleerdo
raadslieden
wendde
en
zich
gereed
maakte
om
de
bepleitingen
der
vrienden
aan
te
hooren
,
die
hem
begeleid
hadden
van
het
oord
,
waar
der
familie
het
onheil
overkomen
was
.
Een
aantal
dagen
verliepen
met
moeitevolle
nasporin
-
gen
,
doch
men
had
niets
kunnen
ontdekken
om
de
aan
-
spraken
van
den
neef
tegenover
den
oom
meer
gewicht
bij
te
zetten
,
zoodat
,
naar
'
t
oordeel
der
vergaderde
personen
,
de
aangevoerde
bewijzen
in
'
t
belang
van
eerstgenoemde
,
te
zwak
en
onbestemd
waren
om
dezen
in
'
t
bezit
van
het
erfgoed
te
kunnen
stellen
.
Nogtans
trof
een
ieder
de
onmiskenbare
gelijkenis
des
jongelings
met
de
overige
familieleden
.
Dagelijks
wandelde
hij
op
het
erfgoed
rond
,
waar
hij
aanhoudend
voorwerpen
aantrof
,
die
hij
wist
vroeger
gezien
te
hebben
;
toch
wist
hij
maar
al
te
wel
dat
de
eigen
overtuiging
van
zijn
goed
recht
hem
weinig
baten
kon
.
Er
werden
personen
naar
Ierland
gezonden
om
te
trachten
meer
inlichtingen
te
verkrijgen
,
en
intusschen
bleef
hij
de
vriend
en
mede-bewoner
des
huizes
.
Dikwijls
ontmoetten
,
zeker
niet
altijd
bij
toeval
,
neef
en
nicht
elkander
,
en
telkens
bleek
het
dan
door
allerlei
herinneringen
uit
hunne
kindsheid
ten
duidelijkste
dat
de
aanspraken
van
den
neef
gegrond
waren
;
doch
koude
baatzuchtige
harten
hadden
zij
tot
overtuiging
te
brengen
,
en
de
koele
verwijtende
toon
waarop
het
pleiten
der
nicht
door
haar
vader
beantwoord
werd
,
gaf
maar
al
te
zeer
te
kennen
dat
zij
dit
voortaan
had
na
te
laten
.
Zijn
toorn
was
evenwel
tegen
zich
zelven
gekeerd
:
het
zou
hem
toch
inderdaad
eene
vreugde
geweest
zijn
het
kind
zijns
broeders
aan
zijn
hart
te
drukken
.
Doch
de
mate
van
zedelijken
moed
,
dien
hij
bezat
,
bezweek
voor
de
be
-
geerte
naar
'
t
behoud
van
rang
en
vermogen
,
die
als't
ware
een
bestanddeel
van
zijn
leven
uitmaakte
.
Zoo
was
elk
uitstel
,
door
het
eischen
van
meer
over
-
tuigende
bewijzen
veroorzaakt
,
hem
welkom
;
deze
vol
-
doening
ging
niettemin
met
pijnlijke
kwelling
gepaard
.
De
jongman
toch
—
hij
kon
het
zich
niet
ontveinzen
—
die
met
zulk
een
diepen
eerbied
tot
hem
opzag
,
terwijl
hij
zijne
zaak
in
handen
stelde
van
den
man
,
wiens
belangen
daarmede
geheel
in
strijd
waren
—
die
jongman
moest
wel
het
edelaardig
kind
zijns
broeders
wezen
.
De
zon
scheen
met
zuidelijken
gloed
in
het
prach
-
tige
salon
,
waar
mijne
plaats
en
die
mijner
viervoetige
medegenooten
waren
aangewezen
.
De
geschilderde
ramen
stonden
open
om
de
zoele
zomerlucht
,
bezwangerd
met
weiriekenden
bloemengeur
binnen
te
laten
:
terwijl
de
vogels
zacht
tjilpend
in
de
dichte
schaduw
van
het
statig
geboomte
een
toevlucht
zochten
,
tegen
de
bedwelmende
zomerhitte
.
De
blauwe
lucht
schitterde
als
amethist
,
en
de
kudde
lag
verspreid
over
de
heuvelen
,
terwijl
beneden
in
de
groene
dalen
het
zacht
geklingel
hunner
schelletjes
doordrong
.
De
geheele
natuur
scheen
zich
in
eene
zoete
rust
te
vermeien
.
In
mijne
armen
hield
ik
eene
edele
jeugdige
gestalte
omsloten
;
onze
jongman
zat
peinzend
de
portretten
van
zijne
moeder
en
zijn
vader
te
beschouwen
,
die
tegen
-
over
hem
aan
den
wand
hingen
.
Hij
gevoelde
het
dat
hij
hun
kind
was
,
doch
de
gedachte
aan
zijn
oom
maakte
hem
somber
.
Diens
stroeve
houding
kwelde
en
bedroefde
hem
,
en
in
stilte
bad
hij
dat
hij
naar
aller
genoegen
bewijzen
mocht
de
rechtmatige
erfgenaam
te
zijn
,
niet
ter
wille
van
stoffelijk
voordeel
,
maar
opdat
hij
zich
tegenover
vader
en
dochter
zulk
eene
afkomst
waardig
mocht
betoonen
.
Het
beeld
echter
der
dochter
stond
hem
meer
dan
dat
des
vaders
vcor
oogen
,
de
eerste
toch
had
stilzwij
-
gend
hem
herkend
.
Haar
eersten
handdruk
zou
hij
niet
licht
vergeten
,
geen
andere
hand
toch
had
zich
ter
zijner
verwelkoming
naar
hem
uitgestrekt
,
en
hij
zou
zelfs
wenschen
in
zijn
streven
te
slagen
,
indien
hij
er
niets
anders
door
verwierf
dan
haar
zijn
nicht
te
kunnen
noemen
.
Zoo
bleef
hij
voortpeinzen
,
totdat
de
drukkende
middagzon
hem
in
eene
diepe
sluimering
vallen
deed
.
Nauwelijks
had
hij
zijne
oogen
gesloten
of
daar
trad
eene
vrouwelijke
gedaante
de
kamer
binnen
.
Het
geliefde
voorwerp
zijner
gedachten
—
zijner
droomen
wellicht
—
stond
voor
hem
.
Schuchter
gleed
haar
oog
over
de
gestalte
van
den
slapende
,
doch
weldra
vestigde
zij
meer
onder
-
zoekende
blikken
op
zijne
gelaatstrekken
,
zooals
zij
zich
in
zijn
wakenden
toestand
wel
niet
zoo
driest
zou
ver
-
oorloofd
hebben
.
Haar
ooe
van
hem
afwendend
,
richtte
zij
het
op
de
portretten
.
Haar
boezem
joeg
op
en
neder
,
terwijl
haar
gelaat
kleurde
:
de
zachte
koelte
,
die
door
t
geopende
raam
naar
binnen
woei
,
had
zijne
donkere
lokken
verschoven
en
een
diep
litteeken
opzijn
voorhoofd
ontbloot
.
Een
kreet
was
bijna
haar
lippen
ontglipt
,
zij
drukte
haar
handen
aan
haar
boezem
;
een
onmiskenbaar
bewijs
voor
zijne
identiteit
toch
was
door
haar
ontdekt
ge
-
worden
.
In
zijne
prille
jeugd
was
hij
,
terwijl
hij
voor
haar
naar
een
vogelnest
zocht
,
uit
een
boom
gevallen
en
had
daardoor
,
na
den
schier
doodelijken
val
,
het
diepe
lit
-
teeken
behouden
,
dat
thans
zoo
krachtig
voor
hem
pleiten
zou
.
Zonder
hem
te
wekken
snelde
zij
het
vertrek
uit
,
terwijl
een
blijde
,
hoopvolle
glimlach
over
haar
gelaat
zweefde
.
Ik
beken
dat
de
minuten
mij
te
lang
schenen
,
want
hare
plotselinge
bewegingen
hadden
mij
niet
weinig
verbaasd
,
en
ik
twijfelde
er
geenszins
aan
dat
zij
een
of
ander
kloek
en
edel
besluit
genomen
had
.
Toen
zij
terugkwamen
werd
zij
door
haar
vader
vergezeld
.
Blijkbaar
had
zij
hem
al
het
voorgevallene
medegedeeld
,
doch
zwijgend
was
zij
weder
binnengekomen
,
en
leidde
nu
haar
vader
,
die
er
van
ontroering
zeer
bleek
uitzag
,
naar
den
slapende
en
staarde
op
het
litteeken
.
Een
hevige
strijd
werd
er
in
.
des
vaders
boezem
gestreden
.
Besluiteloos
wendde
hij
het
hoofd
van
den
jongeling
af
,
waarna
zijne
oogen
den
smeekenden
blik
van
zijn
eigen
kind
ontmoetten
.
Terwijl
zij
haar
hand
op
het
hart
legde
,
sprak
zij
met
zachte
,
doch
diep
geroerde
stem
:
//
Vader
!
wij
weten
dat
hij
inderdaad
de
persoon
is
,
die
hij
voor
-
geeft
te
wezen
.
Bedenk
hoe
grootmoedig
het
zijn
zou
,
zoo
gij
,
ter
wille
van
uwe
en
mijne
rust
,
uwe
eigene
belangen
opofferdet
.
Uw
hart
,
ik
weet
het
,
is
reeds
veroverd
,
alleen
uw
trots
biedt
nog
weerstand
.//
Welk
vader
zou
zich
niet
door
zulke
welsprekende
woorden
laten
vermurwen
,
die
met
zooveel
zelfverloochening
enkel
diens
eigen
heil
beoogden
?
In
het
volgende
oogenblik
voelde
de
jongeling
,
nau
-
welijks
uit
zijne
droomen
ontwaakt
,
geheel
verward
en
onthutst
,
zich
vurig
door
zijn
oom
aan
'
t
hart
gedrukt
,
terwijl
zijne
aanvallige
nicht
,
de
gelukkigste
van
het
drietal
,
door
hare
tranen
en
zuchten
heen
glimlachend
aan
zijne
zijde
stond
.
Een
gelukkig
man
schreed
thans
de
kamers
op
en
neder
,
die
hij
niet
meer
de
zijne
kon
noemen
.
Hij
was
nu
slechts
de
bewaker
des
erfgenaams
,
doeh
de
ter
had
hij
behouden
.
Eerlijke
,
brave
lieden
drukten
hem
de
hand
en
een
ieder
glimlachte
hem
vriendelijk
tegen
,
want
elkeen
juichte
hem
toe
.
Een
grooter
eigendom
dan
hij
verloren
had
was
zijn
deel
geworden
:
de
achting
voor
zich
zelven
.
Later
vond
hij
zijne
belooning
in
de
vervulling
zijner
wenschen
.
Zijn
neef
scheen
slechts
in
de
nabijheid
van
zijn
kind
te
kunnen
leven
.
De
zoete
bekentenis
der
liefde
was
nogtans
tot
heden
niet
over
hunne
lippen
gekomen
.
Ik
vermeen
te
mogen
beweren
do
eerste
te
zijn
geweest
,
die
in
het
geheim
deelde
:
sedert
den
dag
toch
,
zoo
merkwaardig
voor
den
erfgenaam
,
toen
hij
zoo
gelukkig
in
mijne
armen
ontwaakte
,
scheen
het
lieftallige
meisje
een
inniger
genegenheid
voor
mij
te
hebben
opgevat
,
zoodat
zij
mij
telkens
opzocht
wanneer
zij
hare
over
-
peinzingen
in
zich
zelve
wilde
genieten
.
Op
zekeren
avond
vond
haar
neef
haar
zoo
bij
mij
.
Aanstonds
nam
hij
aan
hare
voeten
plaats
.
Wat
hij
zeide
en
wat
hij
ten
antwoord
bekwam
was
vrij
onza
-
menliangend
,
doch
vreemd
!
—
beiden
schenen
elkan
-
der
volkomen
te
begrijpen
.
Zeker
geluid
deed
mij
ver
-
moeden
dat
hij
haar
kuste
,
en
zonder
do
invallende
-
schemering
zouden
mijne
oogen
wellicht
beter
voor
dit
feit
hebben
kunnen
instaan
.
Bij
hunne
meerderjarigheid
werden
zij
door
den
echt
verbonden
,
ik
leid
dit
ten
minste
af
uit
het
luiden
der
klokken
en
het
aanhoudend
heen
en
weer
gaan
van
ge
-
lukkige
gezichten
.
Ik
werd
ten
troonzetel
der
schoone
bruid
verkozen
.
Dien
dag
was
zij
de
koningin
der
harten
,
en
dit
is
zij
sedert
gebleven
,
want
de
liefhebbende
en
op
haar
zoo
trotsche
vader
had
een
ieder
haar
gedrag
geopenbaard
.
Zoodra
zij
in
staat
was
haar
eerste
kind
op
de
armen
te
nemen
,
plaatste
zij
het
op
mijn
schoot
,
want
ik
was
de
aanleidende
oorzaak
van
al
haar
geluk
.
Ik
erken
dat
ik
in
den
beginne
eene
tamelijk
onhandige
min
was
,
doch
allengs
werd
ik
aan
het
getrappel
der
kleine
voetjes
meer
gewoon
,
'
t
geen
mij
aanhoudend
bezigheid
gaf
.
Op
zekeren
kalmen
schoonen
avond
bij
een
open
venster
geplaatst
,
dat
de
zachte
herfstlucht
toegang
schonk
,
droeg
ik
een
wit
gelokt
oud
man
.
Aan
zijne
zijde
waren
twee
kinderen
gezeten
,
tot
wie
hij
met
zwakke
stem
het
woord
richtte
,
terwijl
elk
hunner
met
kinderlijke
liefde
eene
matte
hand
des
grijsaards
vasthield
.
Zij
knielden
voor
hem
neder
,
zijne
handen
rusttenop
hunne
hoofden
,
en
met
een
dankbaren
glimlachscheidde
hij
van
het
leven
,
dat
door
den
hemel
metzulke
kinderenwas
gezegend
.
C
.
v
.
U
.
—»««—
BLADVULLING
.
De
man
van
geest
is
in
'
t
oog
van
den
dommen
en
onwetenden
dikwijls
even
onbeduidend
als
de
laatste
in
'
t
oog
des
eersten
is
.
'
t
Is
het
karakter
van
het
meerendeel
der
menschen
,
dat
zij
er
geen
bezitten
.