Tekstweergave van NL-TlRAR_0660-00715-1871_0406

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
6 DE OLIJFTAK . • was thans geheel doodsch en stil geworden , als hing zijn bewoners een of andere ontzettende ramp boven het hoofd . Eindelijk was de lang verwachte dag gekomen . Lief - derijke vrienden uit een ander land haddenden jongeling naar zijns vaders huis geleid . Hoe onstuimig klopte zijn hart toen de diepe bosschen voor zijne blikken op - daagden ; het was hem of hij deze oorden reeds vroeger in een of anderen verrukkelijken droom aanschouwd had . In dienzelfden stond verbeidden , omgeven van hunne vrienden , de vader en de dochter den jongeling , met gemengde gewaarwordingen , die , naarmate het tijdstip des weerziens naderde , tot eene ware foltering stegen . Daar staat hij tegenover zijn oom , aller oogen worden op hem gevestigd en richtten zicli vervolgens naar zijn oom , die zich deze blikken wel bewust is . Niet bij machte op te rijzen , blijft hij het gunstig uiterlijk en de edele gestalte aanstaren van den jongeling , die beschaamd en verlegen voor hem staat . Een schoon gelaat , in tranen badend en door ont - roering hoog gekleurd , trok weldra'sjongmans aandacht . Het behoefde hem niet gezegd te worden dat hij zijne geliefde nicht aanschouwde , doch hij durfde haar niet te naderen , de pijnlijke stilte maakte hem besluiteloos . In een ommezien had zij begrepen dat niemand anders dan haar trouwe neef voor haar stond . Hare blikken gingen van haars vaders gelaat naar het zijne . De natuur had onmiskenbaar op zijn schoone trekken den stempel des wettigen erfgenaams gedrukt . Op hem alleen hield het meisje nu haar blik gevestigd en , de inspraak van haar hart volgend , rees zij bedeesd van hare zitplaats op . Zij vatte hem vriendelijk bij de hand en leidde hem blozend naar haren zetel , welke nevens dien haars vaders stond en verliet daarop , om hare aandoening te verbergen , zonder een woord te uiten , het vertrek . Deze eenvoudige daad , die zoo onmiskenbaar de teederheid van haar inborst verried , trof alle aanwe - zigen , terwijl het trotsche gemoed des vaders inwendig beefde toen hij den diepen indruk opmerkte , dien de handelwijs zijner dochter op allen maakte . Zijne besluiteloosheid eindelijk overwinnende , heette hij hem koel en uit de verte welkom , waarna hij zich tot zijne rechtgeleerdo raadslieden wendde en zich gereed maakte om de bepleitingen der vrienden aan te hooren , die hem begeleid hadden van het oord , waar der familie het onheil overkomen was . Een aantal dagen verliepen met moeitevolle nasporin - gen , doch men had niets kunnen ontdekken om de aan - spraken van den neef tegenover den oom meer gewicht bij te zetten , zoodat , naar ' t oordeel der vergaderde personen , de aangevoerde bewijzen in ' t belang van eerstgenoemde , te zwak en onbestemd waren om dezen in ' t bezit van het erfgoed te kunnen stellen . Nogtans trof een ieder de onmiskenbare gelijkenis des jongelings met de overige familieleden . Dagelijks wandelde hij op het erfgoed rond , waar hij aanhoudend voorwerpen aantrof , die hij wist vroeger gezien te hebben ; toch wist hij maar al te wel dat de eigen overtuiging van zijn goed recht hem weinig baten kon . Er werden personen naar Ierland gezonden om te trachten meer inlichtingen te verkrijgen , en intusschen bleef hij de vriend en mede-bewoner des huizes . Dikwijls ontmoetten , zeker niet altijd bij toeval , neef en nicht elkander , en telkens bleek het dan door allerlei herinneringen uit hunne kindsheid ten duidelijkste dat de aanspraken van den neef gegrond waren ; doch koude baatzuchtige harten hadden zij tot overtuiging te brengen , en de koele verwijtende toon waarop het pleiten der nicht door haar vader beantwoord werd , gaf maar al te zeer te kennen dat zij dit voortaan had na te laten . Zijn toorn was evenwel tegen zich zelven gekeerd : het zou hem toch inderdaad eene vreugde geweest zijn het kind zijns broeders aan zijn hart te drukken . Doch de mate van zedelijken moed , dien hij bezat , bezweek voor de be - geerte naar ' t behoud van rang en vermogen , die als't ware een bestanddeel van zijn leven uitmaakte . Zoo was elk uitstel , door het eischen van meer over - tuigende bewijzen veroorzaakt , hem welkom ; deze vol - doening ging niettemin met pijnlijke kwelling gepaard . De jongman toch — hij kon het zich niet ontveinzen — die met zulk een diepen eerbied tot hem opzag , terwijl hij zijne zaak in handen stelde van den man , wiens belangen daarmede geheel in strijd waren — die jongman moest wel het edelaardig kind zijns broeders wezen . De zon scheen met zuidelijken gloed in het prach - tige salon , waar mijne plaats en die mijner viervoetige medegenooten waren aangewezen . De geschilderde ramen stonden open om de zoele zomerlucht , bezwangerd met weiriekenden bloemengeur binnen te laten : terwijl de vogels zacht tjilpend in de dichte schaduw van het statig geboomte een toevlucht zochten , tegen de bedwelmende zomerhitte . De blauwe lucht schitterde als amethist , en de kudde lag verspreid over de heuvelen , terwijl beneden in de groene dalen het zacht geklingel hunner schelletjes doordrong . De geheele natuur scheen zich in eene zoete rust te vermeien . In mijne armen hield ik eene edele jeugdige gestalte omsloten ; onze jongman zat peinzend de portretten van zijne moeder en zijn vader te beschouwen , die tegen - over hem aan den wand hingen . Hij gevoelde het dat hij hun kind was , doch de gedachte aan zijn oom maakte hem somber . Diens stroeve houding kwelde en bedroefde hem , en in stilte bad hij dat hij naar aller genoegen bewijzen mocht de rechtmatige erfgenaam te zijn , niet ter wille van stoffelijk voordeel , maar opdat hij zich tegenover vader en dochter zulk eene afkomst waardig mocht betoonen . Het beeld echter der dochter stond hem meer dan dat des vaders vcor oogen , de eerste toch had stilzwij - gend hem herkend . Haar eersten handdruk zou hij niet licht vergeten , geen andere hand toch had zich ter zijner verwelkoming naar hem uitgestrekt , en hij zou zelfs wenschen in zijn streven te slagen , indien hij er niets anders door verwierf dan haar zijn nicht te kunnen noemen . Zoo bleef hij voortpeinzen , totdat de drukkende middagzon hem in eene diepe sluimering vallen deed . Nauwelijks had hij zijne oogen gesloten of daar trad eene vrouwelijke gedaante de kamer binnen . Het geliefde voorwerp zijner gedachten — zijner droomen wellicht — stond voor hem . Schuchter gleed haar oog over de gestalte van den slapende , doch weldra vestigde zij meer onder - zoekende blikken op zijne gelaatstrekken , zooals zij zich in zijn wakenden toestand wel niet zoo driest zou ver - oorloofd hebben . Haar ooe van hem afwendend , richtte zij het op de portretten . Haar boezem joeg op en neder , terwijl haar gelaat kleurde : de zachte koelte , die door t geopende raam naar binnen woei , had zijne donkere lokken verschoven en een diep litteeken opzijn voorhoofd ontbloot . Een kreet was bijna haar lippen ontglipt , zij drukte haar handen aan haar boezem ; een onmiskenbaar bewijs voor zijne identiteit toch was door haar ontdekt ge - worden . In zijne prille jeugd was hij , terwijl hij voor haar naar een vogelnest zocht , uit een boom gevallen en had daardoor , na den schier doodelijken val , het diepe lit - teeken behouden , dat thans zoo krachtig voor hem pleiten zou . Zonder hem te wekken snelde zij het vertrek uit , terwijl een blijde , hoopvolle glimlach over haar gelaat zweefde . Ik beken dat de minuten mij te lang schenen , want hare plotselinge bewegingen hadden mij niet weinig verbaasd , en ik twijfelde er geenszins aan dat zij een of ander kloek en edel besluit genomen had . Toen zij terugkwamen werd zij door haar vader vergezeld . Blijkbaar had zij hem al het voorgevallene medegedeeld , doch zwijgend was zij weder binnengekomen , en leidde nu haar vader , die er van ontroering zeer bleek uitzag , naar den slapende en staarde op het litteeken . Een hevige strijd werd er in . des vaders boezem gestreden . Besluiteloos wendde hij het hoofd van den jongeling af , waarna zijne oogen den smeekenden blik van zijn eigen kind ontmoetten . Terwijl zij haar hand op het hart legde , sprak zij met zachte , doch diep geroerde stem : // Vader ! wij weten dat hij inderdaad de persoon is , die hij voor - geeft te wezen . Bedenk hoe grootmoedig het zijn zou , zoo gij , ter wille van uwe en mijne rust , uwe eigene belangen opofferdet . Uw hart , ik weet het , is reeds veroverd , alleen uw trots biedt nog weerstand .// Welk vader zou zich niet door zulke welsprekende woorden laten vermurwen , die met zooveel zelfverloochening enkel diens eigen heil beoogden ? In het volgende oogenblik voelde de jongeling , nau - welijks uit zijne droomen ontwaakt , geheel verward en onthutst , zich vurig door zijn oom aan ' t hart gedrukt , terwijl zijne aanvallige nicht , de gelukkigste van het drietal , door hare tranen en zuchten heen glimlachend aan zijne zijde stond . Een gelukkig man schreed thans de kamers op en neder , die hij niet meer de zijne kon noemen . Hij was nu slechts de bewaker des erfgenaams , doeh de ter had hij behouden . Eerlijke , brave lieden drukten hem de hand en een ieder glimlachte hem vriendelijk tegen , want elkeen juichte hem toe . Een grooter eigendom dan hij verloren had was zijn deel geworden : de achting voor zich zelven . Later vond hij zijne belooning in de vervulling zijner wenschen . Zijn neef scheen slechts in de nabijheid van zijn kind te kunnen leven . De zoete bekentenis der liefde was nogtans tot heden niet over hunne lippen gekomen . Ik vermeen te mogen beweren do eerste te zijn geweest , die in het geheim deelde : sedert den dag toch , zoo merkwaardig voor den erfgenaam , toen hij zoo gelukkig in mijne armen ontwaakte , scheen het lieftallige meisje een inniger genegenheid voor mij te hebben opgevat , zoodat zij mij telkens opzocht wanneer zij hare over - peinzingen in zich zelve wilde genieten . Op zekeren avond vond haar neef haar zoo bij mij . Aanstonds nam hij aan hare voeten plaats . Wat hij zeide en wat hij ten antwoord bekwam was vrij onza - menliangend , doch vreemd ! — beiden schenen elkan - der volkomen te begrijpen . Zeker geluid deed mij ver - moeden dat hij haar kuste , en zonder do invallende - schemering zouden mijne oogen wellicht beter voor dit feit hebben kunnen instaan . Bij hunne meerderjarigheid werden zij door den echt verbonden , ik leid dit ten minste af uit het luiden der klokken en het aanhoudend heen en weer gaan van ge - lukkige gezichten . Ik werd ten troonzetel der schoone bruid verkozen . Dien dag was zij de koningin der harten , en dit is zij sedert gebleven , want de liefhebbende en op haar zoo trotsche vader had een ieder haar gedrag geopenbaard . Zoodra zij in staat was haar eerste kind op de armen te nemen , plaatste zij het op mijn schoot , want ik was de aanleidende oorzaak van al haar geluk . Ik erken dat ik in den beginne eene tamelijk onhandige min was , doch allengs werd ik aan het getrappel der kleine voetjes meer gewoon , ' t geen mij aanhoudend bezigheid gaf . Op zekeren kalmen schoonen avond bij een open venster geplaatst , dat de zachte herfstlucht toegang schonk , droeg ik een wit gelokt oud man . Aan zijne zijde waren twee kinderen gezeten , tot wie hij met zwakke stem het woord richtte , terwijl elk hunner met kinderlijke liefde eene matte hand des grijsaards vasthield . Zij knielden voor hem neder , zijne handen rusttenop hunne hoofden , en met een dankbaren glimlachscheidde hij van het leven , dat door den hemel metzulke kinderenwas gezegend . C . v . U . —»««— BLADVULLING . De man van geest is in ' t oog van den dommen en onwetenden dikwijls even onbeduidend als de laatste in ' t oog des eersten is . ' t Is het karakter van het meerendeel der menschen , dat zij er geen bezitten .