Tekstweergave van NL-TlRAR_0660-00715-1872_0012

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
4 DEOLIJFTAK . haar nog denzelfden dag de waarheid bekennen . Zoo [ niet , dan zal ik met mijne bekentenis wachten totdat zij met het gezicht van mij is verzoend . Dat plan voor - ziet in alle mogelijke zwarigheden . Het is een van de weinige goede denkbeelden die in mijn dom brein zijn ; opgekomen , sedert ik mij te Dimchurch bevind .» Hij zeide deze laatste woord en met zulk een onschuldig zegevierend gelaat , dat ik ' t waarlijk niet over mijn hart kon verkrijgen hem in zijn ijver te temperen , door hem te zeggen hoe ik over zijn plan dacht . Al wat ik j zeide was : ■> Vergeet niet , Oscar , dat de best beraamde ! plannen van omstandigheden afhangen . Op ' t laatste oogenblik kan er iets gebeuren , dat u noodzaakt voor de waarheid uit te komen .» Onder ' t uitspreken van deze laatste waarschuwing kwamen wij in ' t gezicht van de pastorij ; daar vonden wij Nugent die een eind den weg was opgegaau om te zien of wij nog niet aankwamen . Ik liet Oscar alleen , om hem gelegenheid te geven zijn geschiedenis op nieuw aan zijn broeder te vertellen , en ging in huis . Toen ik de zitkamer binnenkwam , vond ik Lueilla aan de piano zitten . Zij speelde niet alleen — maar ( wat iets heel zeldzaam bij haar was ) zij zong er ook bij . De zang was , zoowel wat den tekst als de muziek betreft , van haar eigen compositie . " Ik zal hem zien ! Ik zal hem zien !» Met die vier woorden begon en eindigde ieder cou - plet . Zij paste die toe op al de schoone melodieën , die zij kende . Zij begeleidde dien zang met handen die dol van blijdschap schenen — handen , die ieder oogenblik de snaren van het instrument dreigden te doen springen . Nooit , sedert den eersten dag van mijn komst op de pastorij , had ik zulk een geweld gehoord in onze kleine zitkamer . Zij was in een koortsachtig opgewonden stem - ming , die mij in mijn gemoedstoestand pijnlijk aandeed . Ik trok haar van het piano-stoeltje af , en sloot de piano zoo gauw ik kon . // Houd u toch om Godswil bedaard ,// zeide ik . // Wilt ge dan met geweld geheel uitgeput zijn als de üuitscher morgen komt ?» Die laatste overweging trof haar . Zij word plotseling bedaard met dezelfde gemakkelijkheid waarmee een kind zich laat leiden . » Ik had dit geheel en al vergeten ,» zeide zij , terwijl zij met een gemelijk gelaat in een hoek ging zitten . " Hij mocht eens weigeren de operatic te doen . Ach , lieve , bren " m e toch op een of andere manier tot bedaren . Neem een boek , en lees me wat voor .» Ik nam een boek . Och , die arme schrijver ! Noch zij noch ik hadden er de minste aandacht voor , en wat nog erger was , wij beschimpten hem omdat hij ons geen belang inboezemde — en klapten hein dicht en stopten hem ruw op zijn plaats terug op ' t boekenplankje , en ver - lieten hem ' t onderste boven om naar bed te gaan . Toen ik naar binnen kwam om haar goeden nacht te wenschen , vond ik haar aan't venster staan . Het zachte maanlicht viel op haar liefelijk gelaat . » Maan , die ik nooit heb aanschouwd ,» mompelde zij zacht , » ik voel dat ge naar mij kijkt ! Is de tijd nabij dat ik naar u zal zien ?» Zij keerde zich af van ' t venster en legde gejaagd mijn vingers tegen haar pols . « Ben ik nu weer geheel bedaard ?» vroeg zij : » Zal hij mij morgen wèl genoeg vinden ? Voel eens ! Voel eens ! Ben ik nu bedaard ?» Ik voelde — hoe haar polsslag al sneller en sneller klopte . » De slaap zal u rustiger maken ,» zeide ik — waarop ik haar kuste en alleen liet . Zij sliep goed . Wat mij betreft , ik bracht zulk een naren nacht door , en stond zoo vreeselijk vermoeid op , dat ik mij na ' t ontbijt naar mijn kamer moest begeven om nog wat te rusten . Lueilla drong er op aan dat ik't doen zou . » Herr Grosse komt toch niet voor den middag ,» zeide zij ; » rust nu uit tot hij komt .» Wij hadden buiten het vreemde karakter van onzen Duitscher gerekend . Behalve bij de uitoefening van zijn beroep , handelde Grosse in alles volgens de ingeving van ' t oogenblik , nooit volgens een vasten regel . Ik was nog niet lang in een doffen , niet verfrisschenden slaap gevallen , toen ik Zillah's hand op mijn schouder voelde en Zillah's stem in mijn ooren hoorde . » Sta als ' t u belieft op , mevrouw ! Hij is hier — hij is met den vroegtrein uit Londen gekomen .» Ik haastte mij om naar de zitkamer te gaan . Daar vond ik Herr Grosse met een geopend kistje met instrumenten voor zich aan de tafel zitten ; terwijl hij zijn woeste zwarte oogen liet gaan over een akeligen rommel van scharen en messen en met zijn kalen hoed naast hem , waarin hij een geheelen hoop pluksel en zwachtels had gestopt . En naast hem stond Lueilla over hem heen gebogen — met de eene hand vertrouwelijk op zijn schouder geleund , terwijl zij met de andere hand een zijner akelige instrumenten betastte om te voelen hoe ' t er uitzag ! EINDE VAN HET EERSTE DEEL . - - ^> S >^> ; *> i , ) gc xmtfax uw $ t . êonr . { Slot .) Zoodanig trachtte de oude man den tocht optevroo - lijken , doch niettegenstaande de schijnbare luchtigheid van diens gesprekken doorgrondde Wolke nogtans den eigenlijken zin en de bedoeling , daarin verborgen . Tot zons - ondergang schreden zij langs eenc overschoone landstreek voort en bereikten in den avond de oevers der Xahe , wier helderblauwe golven , als verlieten zij met weerzin deze verrukkelijke oorden , slechts langzaam voortrolden . Einde - lijk hadden zij den omtrek van Bingen bereikt , en hun oog viel nu op eene brug , in den liomeinschen tijd over de Nahe gebouwd . De maansikkel , straks nog achter de hoogten van den Kloop verscholen , wierp een zacht licht over de bouwvallen dezer brug , die den naam van Drususbrug bekomen heeft , ' t geen een zwaarmoedige tint gaf aan deze sporen van con lang vervlogen tijdperk . » Zie hier den Kloopberg ,» sprak Wolke tot zijn medgezel , '/ hier blijf ik vertoeven-en zeg u dus vaarwel .» » Ik dacht dat gij tot Bingen gingt ,» antwoordde de oude , » waar ik mijne geloften meende te vervullen . Het doet echter niets ter zake . Men kan toch te dezer plaatse den uacht niet doorbrengen ; ik hoop udus mor - gen te Bingen te zien en daar mijne belofte na te komen . Tot weerziens dus , mijn zoon . En zoo gij onder den Kloopberg uw mond opent , denk dan aan de echo's en neem u in acht voor de vleermuizen , die daar op den toren nestelen . Deze raad wordt u met liefderijken ernst door Kuno van St . Goarshausen gegeven , die u tevens alle heil en eene goede nachtrust tocwenscht .» Efl meesmuilend had de oude zich verwijderd . Gedurende zijn verblijf in het gebergte van Weiier waren Wolke's gedachten aanhoudend vervuld geweest met de schoone en geheimzinnige vrouw , wier afscheid hem allerlei luchtkasteelen had doen bouwen ; hij had getracht het raadselachtige van dit bekoorlijk wezen te ontsluieren , doch door den invloed van ' t vooroordeel , dat zich aan haar persoon hechtte , raakte hij het spoor bijster en ging de gulgoedc bewondering , die hij voor de aanlokkelijke bekoorlijkheid der onbekende gevoelde , met zeker eerbiedig ontzag gepaard . Besloten om het geheim van haar zonderling bestaan te weten begaf hij zich met den heimelijken angst , dat zijn lot nu beslist stond te worden , naar de plaats van samenkomst door haar aangewezen . Des visschers inwendige onrust werd nog meer gespannen door kinderlijke vreesachtigheid , die een eenvoudige en ligtgeloovige geest in eenzame oorden overvalt wanneer licht en schaduw de omringende voorwerpen allerlei grillige gedaanten doen aannemen . Zijne tegenstrijdige aandoeningen nogtans moedig be - dwingende , schreed hij met vasten tred naar een groep rotsen heen die , aan den voet des bergs , de vormen van een tot puinhoopen gevallen gebouw hadden . Daar wachtte de toovenares hem af , die bij zijne nadering oprees . Het bleek en schoon gelaat der onbekende , door stroomen licht bestraald , geieek thans volkomen naar de zachte zwaarmoedige type dier blonde dochters , die de ver - beelding der Noordsche volken des nachts in't maanlicht over de heidevelden en waterspiegels zweven ziet . » Wees welkom ,» zeide de toovenares . » Met genoegen bemerkte ik dat de boogschutters van den Rijke u geen vre - - aanjagen ; reeds hadt gij dit getoond in den nacht , toen wij zijne speurhonden ontkomen zijn .» — » De begeerte om u weder te zien schraagde mijn moed om hen nog - maals te trotseeren ,» antwoordde Wolke op een toon waarin evenwel eenige verlegenheid doorstraalde . De toovenares scheen zijne bedoeling niet optemerken en vervolgde : '' Indien de pijl goed gemikt wordt , dan moet die het wit treffen . De sperwers van Rheinfcls kunnen nog eenigen tijd boven onze hoofden zweven , maar de dag zal komen waarop de boog des jagers hen uit hunne nesten verdrijven zal .» — » Zoo zij het !» antwoordde Wolke . — // Maar gij zult wel vermoeid zijn ,» hervatte de toovenares , » en dit oord biedt u geenc rustplaats aan . Volg mij dus den berg op naar eene veilige plek , waar gij tot het aanbreken van den dag uitrusten kunt .» — » Ik hoop ,» was Wolke's antwoord , thans weder geheel vrijmoedig , » dat ik zulk een grooten afstand niet zal hebben afgelegd , enkel om te onder - zoeken hoc men aan den Kloop slaapt . Zeker hebt gij een gewigtige reden om mij hier te ontbieden . Wellicht is het thans de tijd nog niet om mij die te openbaren ; ik stel mij echter onder uwc bevelen en zal dus wachten . Tot heden hebt gij kunnen ontwaren of ik , in mijne levendige begeerte on mij geheel naar uw wil te voegen , een oogenblik geaarzeld heb om dien ten uitvoer te brengen . De hemel zij mij n getuige , dat ik niets vuriger verlang dan u mijne bereidvaardigheid om u te toonen te gehoorzamen . Nogtans acht ik het billijk , dat ik wcte welke hand mij leidt , zij het ook dat de weg , waarlangs die mij heenvoert , mij nog verborgen behoort te blijven .» Eene smartelijke verwondering was op het gelaat der toovenares te lezen . » Gij wilt dus eenc kinderachtige nieuwsgierigheid bevredigen . Kinderen en vrouwen toonen eene onmatige begeerte om dingen te weten , die slechts van ondergeschikt belang zijn . Tk dacht echter cl een kloek , verstandig man waart , terwijl gij thans zoo onbestendig en zwak als een kind toont to zijn .» Wolke , door deze berisping gekrenkt , wilde uit dr hoogte antwoorden , doch de onbekende , ' s visschers ge - voelen radende , voorkwam hem en hervatte op lucht - - hartigen toon : // Misschien ben ik onrechtvaardig geweest . Evenwel , liet kan zijn nut hebben eenc vrouw te leeren kennen , die zich boven hare sekse weet te verheffen en een man bescheidenheid leeren kan . Hier echter zou lichtelijk de wind aan nieuwsgierige ooren een geheim kun - nen influisteren waaraan gij zelf zulk een gewicht toekent , dat gij den goeden dunk er aan opoffert , dien ik van uw verstand had opgevat . Volg mij dus ; misschien zult gij , aan het eind van onzen weg gekomen , uwe vurige begeerte naar ' t geen gij verlangt te weten bevredigd zien .'/ De jonge maagd schreed voorwaarts en Wolke volgde haar op den voet . Weldra hadden zij de bergvlakte be - reikt , te midden waarvan zich de overblijfselen eencr oude Romeinsche sterkte verhieven . En terwijl de toove - nares een lied zong riepen verscheidene stemmen achter de bouwvallen : » Daar is Tugd ! Daar is Tugd !» De toovenares , zich naar den visscher wendende , zeide meesmuilend tot hem : » Ziet gij nu niet dat uwe nieuws - gierigheid reeds bevredigd wordt ? Zoo gij dus thans niet ten volle voldaan zijt , zou het moeielijk wezen het u naar den zin te maken . Heb nog een poos geduld , dan zult gij , evenals een boom aan zijne vruchten , Tugd door haren vader leeren kennen . De schertsende toon , waarop deze woorden werden geuit , vervulde Wolke met schaamte en berouw . Tugd en haar medgezel begaven zich te midden der bouwvallen en traden , trots allerlei hindernissen , die hunne schreden belemmerden , eene hooge overwelfde galerij binnen , die nog in vrij goeden staat was geble - ven . Aan het eind dezer galerij ontwaarden zij een aan - tal mannen , geschaard rondom een smeulend haardvuur . Zoodra door de weerkaatsing van ' t , gewelf het geluid hunner voetstappen reeds uit de verte hunne nadering verkondigde waren zij opgerezen . » Vrede en zegen over