Tekstweergave van DWB_1919-10-04_006

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
en Jk zal den menschen den onverzetfe - lijken wil van Zeus verkondigen ." Apollo , de god der geestdrift , is de aanvoerder der Muzen of Zanggodinnen ; vandaar de bijnaam Musagetes . De Muzen eerst 3 , bij Homerus reeds 9 in getal , werden in bronrijke tuinen , vereerd en hadden haar oudsten zetel aan den Olympus in Thessalië en aan den Helikon in Boeotië . Al wat de Muzen gaven , d . i . wat door maat , Hythmus en orde tot een schoon geheel werd , behoorde in zekeren zin tot de muziek . Als heerschers , die hef schoone vrij en vreugdevol verbond , hield zij de planeten in haar banen ; de lichamelijke en de zieisbeweging van den mensch in regelmaiigen gang . l'e namen der negen Muzen waren : Zalliope , de muze der epische dichtkunst Klio , „ „ „ geschiedenisErato , „ „ „ erotische dichtkunst Euterpe , „ „ „ lyrische Thalia , „ „ van het blijspel Melpomene , de muze van het treurspel Terpsichore , „ „ „ de danskunst Polyhymnia , „ „ „ „ toonkunst Urania , „ „ „ „ sterrenkunde Het maal der goden werd door Apollo's snarenspel en het gezang der Muzen verheerlijkt . Ook op bruiloften van hel - den , zooals van Kadmus en Harmonia , van Peleus en Thetis , traden de Muzen op en zongen het bruiloftslied . Bij den dood van Achillus weerklonk hsxar klaag zang zóó ontroerend , dat goden en men - schen weenden . Overigens bezongen zij de daden van Zeus , den oorsprong der wereld en verscheiden voorvallen , die op de goden betrekking hadden . Ais ander aanvoerder der Muzen be - schouwt men ook Dionysus , den god van de hevigste uitgelatenheid , v^n den Dithyrambus , van de vroolijke kome^die en de ernstige tragedie . Wilder nog is de muziek der Bacchanten , de vereerders van Zybcle , die bij fakkellicht in het nachte - lijk uur door het woud stormen met pauken en fluiten , hoorns en cymbalen . De Satyrs met hun syrinx , pijpen , castagnetten en bekken vertegenwoordigen de boersche , landelijke muziek . Zoo was de geheele Helleensche wereld doortrok - ken van muziek , van de verheven hymnes der Muzen tot aan de dolzinnige Bac - chlnische feesten . Niet enkel musiceerende goden ook mythische personen uit het menschenge - slacht treden als toonkunstenaars op , b.v . : Thamyris , die de Muzen tot een wedstrijd uitdaagt en tot straf daarvoor met blind - heid wordt geslagen . Verder de muzen - zonen Linos , Jalenus en Hymenaeus ; de 1 Terpander ) dreef , hetgeen een mythischepriesterzangers Musaeus , Pamphos en ! ■ Eumolpos , alsmede Deze Marsyas , zoo waagde zich aan ApoHo Aihena n.l . de Sileen Marsyas , verhaalt de Sage , een wedstrijd mei had de door/haar MBRAAk bij de Nederl . Lloyd . Agent C . J « ¥^ an Erp , TIeL uitgevonden fluit weggeworpen , omdat het bespelen daarvan haar gelaat mis - vormde ( de godin der wijsheid leed dus ook al aan ijdelheid !). Marsyas nam het ! instrument op en leerde het fluiispei . Daarop ging hij een wedstrijd aan met ■ I AneoéoteH . i liefde was teleurgesteld , had een onovef - Qast : KeHner , deze biefetuk in minstens winneHjken afkeer tegen den ganschen drie weken oud ; ze ruikt al . officierstand opgevat . Geen enkele gele - openbaren . Qp zekeren dag met haren broeder aan een table d'hóte aijnde , zat een jeugdig officier naast haar . Die gele - genheid oordeelde zij gunstig om hsren afkeer voor officieren nog eens te luchten . Met een zijdelingschen blik op den officier , sprak zij tot haren broeder , maar zoo dal de luitenant het kon hodren : Ik zou wel eens willen weten hoe onze officiertjes , die er zoo nufferlg en allesbehalve schrik - wekkend uitzien , het aanleggen om de vijand schrik aan te jagen . Kalm en be - daard antwoordde de luitenant ; „ O , dat is heel eenvoudig , ik wil het u gaarne zeggen ; zij nemen een oude juffrouw als marketenster mede en dan gaat de vijand van zelf op de vlucht ." Anecdoten . Keilner : O , pardon , mijnheer , ik heb I genheid liet zij voorbijgaan om dit te u in vergissing wiidbraad gebracht . Qast : Wild ? — Laat het dan maar ■ zoo ... ' t smaakt uitstekend hoor 1 Douanier : Zeg eens , meneer , u heeft zoo even verklaard , dat u in uw reis - koffer niets gepakt hebt dan lijfgoed . Maar wat noemt u dan die zes halve fleschjes cognac I Reiziger : Wel , dat zijn slaapmutsjes . Gelezen in een Brabantsch blad : Stand - plaats van de electrische caroussel bij .,., dén Hemel , naast .... de sigarenfabriek ! ¥ oor de Yrouwen . Vrouwen , die men niet moet trouwen . ■— Vind je , dat wij goede resultaten zien van Edith's leeren op de kookschool ? vroeg Mevrouw . — Zeker , antwoordde Mijnheer . -— Maar alles wat zij kookt is oneet - baar . Wij hebben alles aan bedelaars weg - gegeven . — Welnu , merk je dan niet , dat wijgeen last van bedelaars hebben ? Heer : Uw man gaat zeer dikwijls uit jagen . Brengt hij ook wel eens iets naar huis ? Vrouw : O ja , geschoten terug ! In de ethiek van het Mohammedaansche huwelijk komt ook de vraag voor , welke vreuweHjke karakters niet voor ' t huwelijk geschikt 2Jjn . Een Arabier zegt : zes soorten van vrouwen zijn er welke men niet moet trouwen : geen annana , geen mannana , geen hannana . geen haddaga , geen barraqua en geen suddaga . Een „ annan-a " is er een , die altijd zucht en klaagt en elk oogenblik een doek om het hoofd windt , omdat zij hoofdpijn heeft . hij komt meestal aan - De „ mannana " ie een vrouw , die den man altijd vaorrekent en zegt : ,/ ik heb dat of dat voor je gedaan .' Ik zie u nooit meer met uw man . Is hij misschien zoo Jcoel geworden ? Mevr . : Ja ontzettend koel . Hij'is dood . De „ hannana " is een , die altijd nog over haar vroeg&ren echtgenoot jammert of over een kind dat zij vaa een VEoe - geren man gehad heeft ; „ 8e „ haddajia "' is er een , die alles wil hebben , wat zij ziet , en haar man dwingt het te koopen . De Grieken . Het volk , dat wij in navolging van de Romeinen , Grieken noemen stamt groo - tendeels af van het Indo Germaansche ras . Het noemde zichzelf Hellenen , naar Hel - len , den zoon van Deukalion Hellen , koning van Plyia in Thessalië , was de mythische voorvader van alle Hellenen . Zijn zonen war<3n Aeolus en Dorus , zijn kleinzonen ^^ haens en Ion . Van deze helden stammen af de Aeoliers , Doriërs , Achaeërs en loniers . De muziekgeschie - denis van Griekenland kan in drie tijd - perken verdeeld worden , evenals de alge - meene geschiedenis van dat rijk . Hst eerste tijdperk van den mythischen voor - tijd tot aan de Duitsche volksverhuizing ( circa f 100 v . Chr .) Het tweede van de Dorische volksverhuizing toi aan den Peloponnesischen oorlog ( 431—404 v . Chr .) Het derde van den Peloponnesischen oorlog tot aan den ondergang der Griek sche vrijheid ( 334 v . Chr .) De Grieken laten de kunst onmiddelliik van de goden afstammen . Apollo was beschermer der toonkunst . Nauwelijks geboren verscheurde hij de gouden windselen , waarin de godinnen hem gewikkeld hadden en hij riep uit : „ Mij zai de Kithara gewijd zijn , De „ barraqua " kon tweeërlei zijn : Of zij is er een , die den heelen dag haar gezicht oppoetst , of sen die zich altijd ergert over het eten , altijd iets anders wil hebben , dan zij heeft . De „ saddaga " is een , die altijd praat . Misschien kunnen deze Oostersche wen - ken ook voor onze samenleving v/el van nut zijn . De kleuren zin der vrouw.In de wetenschap wordt meermalenhet vermoeden uitgesproken , dat de vrouwmeer gevoel voor kleuren heeft dan deman en in staat is kleuren duidelijkerte oaderscheiden . Op grond van nauw - keurige onderzoélïingen blijkt , dat dezebewering niet juist genoemd kan worden.Uit de proefnemingen bleek , dat de manrood , groen en geel scherper waarneemt,de vroaw daarentegen de blauwe tinten duidelijker ziet . Uit een andere proef bleek , dat de man op witten grond blauw engeel b^er waarneemt , de vrouw rood engroen . Over het algemeen kwam menechter tot do conclusie , dat de man dekleuren scherper waarneemt . • Kaak . Ecas audo iongejuffroüw , die in hare jeugd eens door eene officier in hare Apollo , maar de Muzen beslisten ten gunste van het kitharaspel van den god , deze bond den driesten kunstenaar aan een boom en stroopte hem de huid af . Ongeveer gelijkluidend is de Sage aan - gaande den wedstrijd jan Apollo en Pan . Deze boschgod bespeelde met veel talent de Syrinx ( een door hem uitgevonden fluit , die hij zoo genoemd had naar een nymf , die hij liefhad .) Bij dezen wedstrijd zou de god van het Tmolosgebergte in Phrzgië scheids - rechter zijn , ook de Phrygische vorst Midas was tegenwoordig . Pan liet eerst een aardig deuntje hooren , daarna klon - ken de snaren van Apollo's kithara met groote welluidendheid . De berggod gaf aan Apollo's spel de voorkeur , want allen , die bij den strijd tegenwoordig geweest waren , voldeed ; alleen Midas noemde de uitspraak onrechtvaardig , want hem had de Pansfluit beter bevallen . Apollo , hier - over vertoond , bestrafte hem , en ver - anderde zijn ooren in ezeisooren . Nu ver - borg Midas in ' t vervolg zijn ooren onder een groote muts , alleen zijn kapper ont - dekte zijn ezeisooren , maar Midas liet hem zweren , zijn geheim , niet te ver - klappen . De kapper beloofde het en be - groef het geheim in een door hem ge - graven kuiltje , dat hij met aarde bedekte . Maar nu groeide daarboven een plantje , . vrouwetongetjes ' genaamd , dat het geheim aan eiken voorbijganger ver - klapte . lioe groot een macht de Grieken aan de muziek toekenden , bewijst wel de Sage van Orpheus . Volgens sommigen is hij de zoon van Apollo en Kalliope , volgens anderen een zoon van den Thrakischen zanger Oiagros en geboren in de stad Pieria aan den Olymphus . Door-de macht van zijn gezang en snarenspel kon hij wilde dieren temmen , boomen , ja zelfs sieenen bewegen . Tengevolge van een slangenbeet was zijn geliefde echtgenoote Eurydike hem ontrukt . Nu daalde hij in de onderwereld neer en wist door zijn muziek den vorst der duisternis te ver - murwen en mapht hij zijn geliefde weer tot het leven terugvoeren . Maar Orpheus zag , tegen het verbod van Pluto , naar Eurydike om , vóórdat hij het daglicht had aanschouwd en nu werd zij hem weder en voor altijd ontrukt . Orpheus werd later , omdat hij zich verzette tegen de wilde orgieën der dionysiscbe kunst , door razende Bacchus - priesteressen ver - scheurd . De Sage vermeldt , dat de lyra van Orpheus van de Thrakische kust naar Antissa op Lesbos ( geboorteplaats van inkleeding van het verplaatsen der niuzl - sche kunst van het Noorden naar het Zuiden des lands . Bovengenoemde Lyra van Orpheus heet een vie rsnarig insfrument , tetiachord , welker aantal later tot zeven werd uitgebreid , volgens eenigen door Terpan - der , volgens anderen door Amphion , SYLVIA . Advertentiên . ïabakspijpeo Sigarenpijpen Sigareüeöpijpen Groötslö sBrteerii . Joh . Lathouwers Waterstraat Wê ^ ^^ Oudergeteekenden yJI^'w lïouden zich beleefd aanbevolen voor diverse Bouwwerken . Teekeningen en begrootin - gen gratis . Aanbevelend , M . Orleraims & Zn . M.E . Veehouders . Wilt SS o-^ertiiigd zijn ütit n de hoogst © |» i*ij%e » wo8'de»s foelïsaisï vwoh * sl««fet|»«ar«8©si , rsëiïdereii CiH varkesjs , © KtfoiedÉ ; dan het vam ond»i Kiekesjide adres vass J . OE HEUS , ' S'lesscIihogBwer , , £ chteld . A»ii!i»i.=«5asgffi,f rujifflie beloo ' nliig » mij een gean^gp,n mae , Bob !" SlezeE , had hij inei wiliea luistersu naar D8 mosder kende de macht vau dezeide innarlijke stem , die bem toeÜaisterdo , woorden op haar wilden jongen , dia met i dat hij verkeerd daad , had hij geen acht zachtheid heel gemakkelijk te leiden was , | geslagen op het vermaan vao zijn ge - maar tegen een kortaf bevel in opstaBd | weten , kwam ; hij stond dadelijk op en kaste En pas in de stille donkerte van zijn haar goadeaiiacht , terwijl zij liefkoozsnd zolderkamertje was hij zich ten volle zijn verward haar gladstreek . bewust van het laakbare van zijn doen . „ Wel te r«st *, moe !" f •'■" ^^ i °- ^^^^® selfbeschuldiging trachtte ,> Slaap wel , HiiJR lieve jongen 1 * « hij niet zich te paaien met : „ ik hoet Bob klauterde aaar bovea , naar hetler immers geen gebruik van te maken ," solderkamertje , dat hig voor aich alleen lof „ ik zal wei vergeten , wat ik zag ," had ; gehoorzaam ontkleedde hij zich | zoo isf was hij niet , nu hij eenmaal tot ■ ' III dadelijk en schoof onder de wel Toen bij goed en wel met zi]a hoofd op bet kussen lag , kwam met een schok de herinnering terug aan zijn omdren - telen in mijnhears stille kamer , aan zijn vinden van de examenopgaven , aan zijn nieuwsgierig lesen daarvaa , en het was hem , alsof er plotseling een onmeedoo - geiid helder licht viel op zijn daad , die een Jaagheid was . Hoe VTas het mogelijk , dat hij maar zoo kalmweg , zonder nadenken , die op - gaven had staaa leiden ? Het leek wel . of zijn verstand voor een oogenblik be - naveld was geweest ; hq wist , hij wist immers heel goed dat hij , door toe te geven aan die opwelling , begaan had , wat hij en zijn kameraden onder elkaar noemdea „ een gom'jene streek ; hij had Djisbrnik gemaakt van zijn toevallig alleenzijn in mijnheers kamer , om de ex8',rienopgaveD te doorsnuffelen , wat hem een groot voordeel op de andere joagens geven zou . Onrustig ' gi«ig hij rechtop zitten in bed . Hij had het niet zóó gemeend , neen , werkelijk niet , hij had niet opzettölijk kwaad willen doen , alleen maar in oana - denkendheid gegrepen naar wat zijn nieuwsgierigheid wekte ; eenmaal aan het inzicht gekomen was . Hij bekende zich ronduit , dat hij iets heel slechts had godaan , iets , dat niet meer goed te maken was . Suf van het vermoeiende denken , ging hij weer liggen , zijn oogen dicht , en hij probeerde te slapen ; het lukte niet ; zijn gedachten wilden het gebeurde niet loslaten , verdiepten zich telkens opnieuw er in ; zijn fantasie spon de mogelijke gevolgen van zijn onberaden handelen uit , hij dacht aan de droefheid van moe - der , als zij ooit te weten kwam , dat haar jongen zoo iets slechts had gedaan , hij zag zich veracht door ieder Welden - kend mensch .- Hij hield het niet uit . Zacht ., om de broertjes naast hem in het kamertje niet te storen , gleed hij uit en liep op zi-jn bloote voeten de trap af naar de huiskamer , wasr moeder zat , alleen , vóór zich een mand vol verstel - goed , waaruit zij het ééne stuk na het andere oppakte , om het , met behendige vingers op te knappen . „ Bob ," schrok zij bij zijn binnentre - den op . „ Wst is er f WaaromTig je niet in bed ?" „ Ik kan niet slapen , moe !" „ Waarom niet ? Is dat nu , omdat je , om mij soa genoegen te doen , vroeg naar bed bent gegaan ? Dat zou ik toch al heel kinderachtig van je vinden !" „ Neon moe , dar , is het niet !" „ Maar wat dan ? Scheelt je iets ?" „ Neen moe ." „ Wat beef je , kind ! Wat is er dan toch ?" „ Ik ... ik . .." „ Toe Büb , je maakt mij ongerust !" „ Ik heb iets heel gemeens gedaan !" „ Jij ? Dat kan ik haast niet gelooven !" „ Jawel ," hield hij aan , „ het ia waar , ik heb iets heel slechts gedaan ." Naast haar neerknield en zijn gessicht tegen haar aandrukkend als toen hij nog een kleine jongen was , biechtte hij , ver - telde bij , hoe hij , uit verveling in mijn - heer's kamer ronddrentelend , plotseling de examen - opgaven ia het oog gekregen had , hoe hij zo uit nieuwsgierigheid opgenomen en ingekeken had , toen verder was gaan lezen , onthoudend wat hem van nui kon zijn , hos hij , eerst obde ^ den indruk van mijnheer's ernstig , ver - drietig gezicht ; later onder het rumoerige spelen met de broertjes , niet meer aan zijn verkeerd doen gedacht had , maar nu , in bed liggend in stil nadenken , pas goed had leeren inzien , wat hij had ge - daan . „ Wat moet ik nu doen , moe ? Wat moet ik nu doen ." De moeder antwoordde niet ; hij hief zijn gebogen hoofd op , om in haar ge - zicht te kijken . Wat hij daar zag , deed hem in wild snikken uitbarsten ; de onuitsprekelijke droefheid op dat zachte gelaat trof hem oneindig dieper dan booze woorden of verwijten gedaan zou - den hebben . „ Zeg dan wat , moe ," snikte hij . „ Wat moet ik doen ?" „ Nu kan je geen examen doon . Bob , dat zou oneerlijk zijn ; nu is alles ver - geefsch geweest , je ' essen , je extra-werk , je moet nu nog een jaar in de derde klas blijven zitten . Maar c'at is nog niet het ergste ! Het ergste is , dat jij , mijn jongen , waarop ik zoo trotsch was ..." En de tranen van zijn moeder drupten op zijn hoofd , hem pijn doend in zijn liefhebband jongeashart . „ Ik heb er zoó'n spijt van , moe ! Het was , heusch niet om expres gemeen te doen , ik deed het alleen maar , om .... ja ik weet eigenlijk niet waarom en pas later drong het tot mij door , dat ik iets heel slechts had gedaan . Wat moet ik toch doen ?" „ ETeb je morgenavond las ?" „ Ik denk het wel ." „ Dan moet je het aan mijnheer ver - tellen ." „ Dat durf ik niet ." „ Het moét toch ! Wie iets verkeerds ger'aas heeft , moet dragen wat eruit volgt , anders is hij nóg laf erbij ." De jongen bego » opnieuw te snikken , maar aan den ongewoon strakken trek op moeder'd gezicht zag hij , begreep hij , dat er geen ontkomen aan was , dat hij dien moeilijken weg zou moeten gaan . Mijnheer liat hem den volgenden mor - gen weten , dat hij hem des avonds verwachtte ; zenuwachtig , aarzelend liep hij dezen anders vroolijk fluitend afge - legden weg en zijn hand gaf een heel bescheiden rukje aan de bel ; de oogen neergeslagen , trad hij de kamer ia , waar mijnheer hem wachtte . „ Dag mijnheer !" „ Dag Bob ! Jongen , ik ben heel anders gestemd dan gisteren , er ia een goede keer gekomen in den toestand vau mijn iieve moeder ; de aanvallen van benauwd - heid bobben zich niet herhaald ea . . , Maar wat scheelt er aan ? Wat doe ja vreemd !" „ Mijnheer , ik .... ik moet u wat vertellen ," stotterde Bob . „ Gta , je gang ! Ik luister !" En plotseling moed vattend , vertelde de jongen , haastig , als vreesde hij dat zijn durf hem verlaten zou ; hij vertelde alles , juist zooals hij het san moeder had opgebiecht en stond toen , zijn vin - gers zenuwachtig frommelend , zwijgend voor zijn leeraar als een schuldige voor zijn rechter . Mijnheer zweeg ook en de spanning niet langer kunnende verdragen , barstte Bob eindelijk uit : „ Wat moet ik nu doen , mijnheer , wat moet ik nu doen 7 " Ziende het radelooze berouw van den jongen , begrijpend , wat het zijn zou voor den moeder , als al haar opofferin - gen tevergeetsch waren geweest , sprak hij Bob toe als een vader zijn zoon zou doen , wees hem heel ernstig op het ver - keerde van zijn daad , eischte een belofte voor de toekomst en deed tenslotte zelf de belofte aan den snikkenden jongan , de examenopgaves te zullen vernietigen en andere op te'stellen , zoodat hij zondsr oneerlijkheid aan het examen zou kunnen deelnemen . Bob Qerlings slaagde met glans voor het overgangsexamen ; toen de uitslag bekend werd gemaakt , barstte hij in tranen uit ; de andere jongens begrepen er niets van , vonden hem heel kinder - achtig ; zonder een Voord terug te zeg - gen , liet hij zich door hen plagen en bespotten ; zijn behuilde oogan zochten „ mijnhear " met een blik van onuitspre - kelijke dankbaarheid .