Tekstweergave van DWB_1933-01-21_006

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
kleine zorgen al dat schrijfwerk en die conferenties .... wanneer al wat nu eenmaal tot het moderne apostolaat be hoort , door de parochie meegedragen wordt wanneer zij de moeilijkheden eens wat minder zwaar maakt . ... ja voor een tijdje wegneemt ja , dan kon zoo'n arme pastoor eens verlicht op ademen .... Of er komt eens een lief kind en geefthem zijn zakdoekje om zich het zweeteens af te drogen , of een jonge vrouwstuurt hem uit haar tuin mooie rozen....een andere misschien de eerste bessen.Ja dan En men bespreekt in de pastorie enop wandehngen — zulk een herder isimmers nooit meester van zijn tijd — dezorgen van het gezin en de heele paro - chie .... men noodigt hem eens uit toteen wandeling door de velden , want al - leen gunt hij zich daar den . tijd niet voorja dan " Bij lederen nieuwen „ ja dan ", bogen zich de hoofden der parochianen , dieper en dieper , alsof zij hun geweten onder - zochten en zij bogen zich zoo diep moge lijk opdat men hun „ mea culpa , mea maxima culpa " niet al te zeer zou zien , maar de stem van den vriend daarboven was nog niet klaar met haar oordeel . „ Ik voel , geliefde parochianen van mijn vriend , dat hij hier niet op de rechte plaats was , dat hij er ten onder moest gaan , dat zijne ziel , die niet ge - woon was harde woorden te hooren en te spreken , die iederen wensch , zelfs dien der gedachte reeds , zoo graag ver - vulde , maar het hier niet kon , omdat de schaapjes en hij elkander niet verston - den . Zij begrepen zijn goedheid niet en ik voelde dat ." Dit laatste „ ik voelde dat " schreide als een aanklacht tegen zichzelf door de kerkruimte voort , terwijl de kaarsen rond de lijkbaar flikkerden en de oogen van allen . — een paar onschuldige kin - deroogen uitgezonderd — neergeslagen waren en met zich en den doode afreken den . „ Ik ben even schuldig als gij , beminde parochianen van mijn vriend ". Lang - zaam en heesch kwamen die woorden uit een geprangd hart en haast toonloos vielen zij op de groote lijkkist neer , „ en tesamen met u kniel ik thans neer en bid God dat Hij ons vergeven moge wat wij aan zijn dienaar die thans in de eeuwigheid bij Hem is , misdeden ." De kleine priester was neergeknield enhad de handen voor het gezicht gesla - gen . Hij scheen niet meer te willen spreken hij bad ook nauwelijks . Eerst wachtten de menschen eenoogenblik , toen keken zij naar den preekstoel . Daar knielde de vriend van hunherder en hij had hun juist gezegd dathij zich met hen schuldig gevoelde tenopzichte van den ontslapene . En zij zelf,wat moesten ze doen .... hoe zouden zijhet goed maken ? De priester op den kansel hief nu het hoofd omhoog , zijn oogen stonden vol tranen en de uitdrukking van zijn ge - laat was zóó intens bedroefd dat zelfs ' t hardste gemoed niet onbewogen bleef bij dat gezicht . Hij hief de hand op , ze - gende de parochie en zei toen nog : „ Wij zullen aan den doode trachten te vergel den wat wij aan den levenden misdeden , Wat gebeurt er te Beauraing ? Een objectief relaas van Dr , Maistriaux , een der geneesheeren , die iederen dag bij degebeurtenissen aanwezig was , die de bewuste personen kent en verzorgd heeft . De prijs van het boekje is 20 cent , fr . p . p . 25 cent ' t Is verkrijgbaar : te DRUTEN aan ons Kantoor te WAMEL . LEEWEN-BEN , en LEEUWEN-BOV , bij onze Agenten en bij de N.V . Boekhandel „ St . Maarten " - Tie ! levendig bloeienden handel in smokkel - artikelen , want de smokkelhandel be - leeft heden ten dage een tijd van hoog - conjunctuur als nimmer te voren . Maar ook nimmer kende de sluikhandel een zoo heftige bestrijding van de zijde der douanebeambten als thans . De oorlog tusschen smokkelaar en grensbeambte wordt gestreden met een scherpte en met een verwoedheid , zooals men die - - nog niet kende . ■ Ergens midden in de hei , of langs een boschpad staat een steenen paal . Een blok basalt , 60 centimeter tot één meter hoog . Hard als hij is en vast in den grond gebetonneerd , trotseert hij stor - men en tijden . De grenspaal ! Honderden van deze palen , begrenzen ons land en ondanks hun onschuldig en onbewogen uiterlijk zijn déze palen het , die werelden en volkeren van elkaar scheiden . Naast de talrijke douane - kari-toren die op de groote verkeerswegen waken voor verboden invoer van goede - ren in het Duitsche land , zijn het de grenspalen , die als waarschuwende vin - gers , den smokkelaar vermanen willen tot voorzichtigheid in zijn uiterst ge - vaarlijk beroep . Maar als veilige toevluchtsoorden voor de vermetele smokkelaars liggen ook langs deze grenspalen de even zoovele „ Buden " smokkelketen , waar men smok kelwaar kan koopen , kan opslaan , kan onderpakken , en van waaruit het ter - rein kan worden verkend . Tot voor ' korten tijd waren deze smok kelbuden niet meer dan houten keten uit enkele planken in elkaar getimmerd . Thans zijn deze houten gebouwtjes , dank zij de intensiteit waarmede ge - smokkeld wordt , door de bezitters , die er spoedig veel geld hadden verdiend , omgebouwd tot kleine landhuisjes , die midden in het bosch of op de kale heide vlakten „ einsam aber nicht alleine " de centra vormen van het romantische smokkelbedrijf . De kamers in deze hui - zen , zijn volgeladen met koffie , tabak , sigaretten en meel , dé artikelen waar - aan het meeste geld te verdienen is . Gewoonlijk zijn in deze Budes , — zij het dan ook vaak clandestien , — bier , en sterke drank verkrijgbaar , want hier moeten de smokkelaars soms dagen of nachten wachten , eer de baan voor hen veilig is en zij van hieruit hunne toch - ten kunnen ondernemen . Van deze grenscafétjes uit vertrekken fle smokkelaars , die te voet of per fiets over de grgns trekken . Het smokkelen per auto of met pantserwagen is een apart bedrijf en heeft met dit soort smokkelen niets of althans weinig te maken . Als de smokkelaars van plan zijn op pad te gaan , dan worden eerst de z.g . voorposten , de verkenners , uitgezonden , die moeten uitkijken of er geen douane - beambten in de buurt zijn . De ontmoe - ting immers met den douane-beambte beteekent bij arrestatie , zware tuchthuis straf en hooge geldboeten , beteekent bij verzet of bij vluchten , de kans op een kogel , verwonding of dood Met pakken op den rug trekt dan de bende uit , door bosch en hei , over smal - le zanderige landwegen , loerend en spie - dend of er onraad dreigt , nu eens loo - pend , dan weer kruipend door het struik gewas . Vaker worden , de pakken aan de fiet - sen gebonden , daar men dan grootere hoeveelheden , smokkelwaar ineens kan transporteeren . Twee fietsen met stan - gen aan . elkaar verbonden is een ver - Voermiddel dat de mogelijkheid schept om partijen van 700 pond smokkelwaar gemakkelijk te vervoeren . Maar ondanks alle voorzichtigheid en list , die de smokkelaar aanwendt loopt hij op een goeden dag toch in de val die de douanebeambte hem gezet heeft . Spionnage en verraad spelen in de we - reld van den sluikhandel een zeer groo - te en voorname rol . In kuilen en onder struiken verbor - gen waakt de Duitsche douanier over het grensgebied . Rustig laat hij de smok keiaars passeeren om dan , wanneer zij goed en wel voorbij zijn , uit zijn schuil - hoek te springen „ Halt Zollbeambter !". Be revolver in den aanslag gereed , om zoo noodig direct te kunnen schieten . Niet steeds heeft de smokkelaar geluk . Wordt hij gevangen genomen , dan is moeite en list tevergeefsch geweest en dreigt de zware straf . Doch zelfs dit houdt den smokkelaar niet af van het smokkelen dat voor hem vaak een harts tocht is geworden . Ontzettende tamilietragedie . Een vreeselijke tragedie heeft zich te Tanger afgespeeld . Een Fransche professor aan de Ara - bische school stond met zijn baby op den arm voor een open raam op de der - de verdieping van zijn woning , toen zijn vijfjarig zoontje te ver uit , het raam leunde en op straat viel . Bij een wanhopige poging om hem nog te grijpen verloor de professor zelf het evenwicht en viel met zijn baby eveneens uit het raam . Alle drie waren op slag dood . Haar man levend geroosterd . In het huis van een wijngaardier in een Hongaarsche plattelandsgemeente bij Boedapest heeft zich Zaterdag een ontzettend familiedrama afgespeeld . De vrouw van den wijngaardier , die met haar man op voortdurenden voet van oorlog leefde , had het afschuwelijk plan opgevat , den man levend te ver - branden . Nadat zij het fornuis flink had opge - stookt beval zij haar minderjarigen zoon haar behulpzaam te zijn , om den vader , die reeds in bed lag , met een touw te binden . De ongelukkige werd vervolgens op de gloeiende kachelplaten gelegd . Op het vreeselijk gekerm van den man , die te - vergeefs trachtte zich los te i'ukken , kwamen de buren toegeloopen , die den reeds bewusteloos geworden vader met de ' grootste moeite uit zijn vreeselijke positie konden bevrijden . De ontaarde vrouw , wier geweten be - gon te spreken en die angst kreeg voor de gevolgen , trachtte zich daarna met een touw op te hangen , doch haar zoon wist dit te voorkomen . Toen echter later gendarmen den zoon een verhoor afnamen , gelukte het haar , in een onbewaakt oogenblik naar buiten te loopen en in den waterput te springen , waaruit men haar dood heeft opgehaald . De v/ijngaardenier is er ongelukkig aan toe en heeft vreeselijke brandwonden . Tegen den minderjarigen zoon zal een strafvervolging worden ingesteld . Welke stem bevalt het best ? In Algiers moet een nieuwe omroep - ster voor de radio worden benoemd . Daartoe is een oproep voor candidaten gepubliceerd . Na een voorloopige schif - ting zullen de candidaten zich door de radio moeten laten hooren . Het publiek wordt uitgenoodigd mede te deelen , wel ke stem het best bevalt . Op deze wijze zal door een referendum worden uitge - maakt , welke gelukkige benoemd zal worden . ' Wie liij ' wetm door M . H . Dicht opeengedrongen zaten de men - schen in de met jouw behangen kerk . Zoo juist had een vreemde priester den preekstoel beklommen om hun te spre - ken over dood en vergankelijkheid , over het einde aller . dingen , tenminste , dat verwachtte men , want men was heden naar de kerk gekomen om een uitvaart bij te wonen , de uitvaart van den pas - toor der parochie , die reeds op jeugdi - gen leeftijd overleden was . Was men bedroefd over dit vroege heengaan van dezen jongen herder ?. ... Bedroefd zijn . ... och , vele hoofden zou den zich fier hebben opgericht tot pro - test , wanneer dit woord luidop uitgespro ken was , want al voelden zij eenigen weemoed , zooals de tegenwoordigheid van een doode altijd opwekt , velen wa - ren toch verheugd in het vooruitzicht dat de parochie een anderen herder kreeg . Maar daarvoor hadden zij nu juist niet den dood gewenscht : een over plaatsing was ook voldoende geweest . De priester op den preekstoel ( het was een kleine met Gotisch gebeeldhouwd - werk versierde preekstoel , eenvoudig evenals het heele kerkje , dat meer op een kapel geleek ) was ongeveer van den zelfden leeftijd als de overledene , maar hij was klein van gestalte , terwijl de pastoor — aan de eikenhouten kist kon men het nog zien — lang van postuur geweest was . Hij maakte het kruistee - ken over de parochie van zijn afgestor - ven vriend en zei : „ De vrede zij met u !" Daarop hield hij even stil en eider voel de den scherpen blik van den kleinen priester op zich gericht , ofschoon nie - mand naar den preekstoel keek . „ Vrede zij met u , parochianen van mijn vriend ," zoo ging de eigenaardige kleine priester op den primitieven kan - sel voort . En het viel niemand op , dat dit een tekst uit het Evangelie was , die niet op hem toepasselijk was .... ieder voelde , dat hij hier zeer juist gekozen was . En toen hij vervolgde : „ Evenals de Vader mij gezonden heeft , zoo zend ik u ", vielen deze woorden , de zendings - woorden van het priesterschap , als har - de steenen op de zielen en bleven daar liggen , zóó hard en zwaar , dat de adem stokte en het zweet door de poriën naar buiten drong , ondanks de koele omge - ving . De priester , die voelde dat hij de men schen geboeid had en dat reeds na de eerste woorden van vrede — sprak met geen enkel woord over dood en verganke lijkheid , wel over het leven van zijn vriend van hun studietijd .... van de idealen van den overledene en hoe zij veel uren van den nacht samen door gebracht hadden en gesproken over de toekomst . ... „ En dan ," zoo vertelde de vriend van den doode , „ bouwde ik allerlei luchtkas teelen , terwijl hij geduldig zat te luiste ren . ... Ik sprak over een groote paro - chie met ' n prachtige kerk , heerlijke pa - ramenten .... met een woning waarin men vanuit de vensters de wijde velden der parochie kon overzien hij had echter zulke wenschen niet . Hij sprak toen reeds van een kleine , nederige pa - rochie en ontelbare malen maakte hij plannen , hoe hij alles wel zou inrich - ten .... hoe hij het zou aanpakken om zijn kleine onaanzienlijke parochie zóó te leiden , met al de liefde die in hem was , dat zij niets tekort zouden komen aan den rijken genadenschat der H . Kerk . „ Hij was een schitterende redenaar ". En de stem van den redenaar werd krachtiger , als bewijs van hulde voor de talenten van zijn vriend . Hij was zeer onderhoudend en geestig in gezelschap ... een muzikaal genie van den eersten rang , een geleerde , wiens werken reeds in zijn studiejaren het grootste sparen verwekten ". ... Hier hield de spreker een oogenblik op en velen , zeer velen , hadden nu tijd , om even na te denken . Wat . ... hun pastoor , die altijd zulke eenvoudige pree ken gehouden had , die .... nu ja , een leesbibliotheek wilde hij inrichten , maar dat lokte een heel bij zonderen strijd met de kerkmeesters uit en hü kon er tenslotte niet aan beginnen , omdat zij geen geld beschikbaar wilden stellen . ... musicus .... ja , ja , zij herinnerden zich nu , dat hij in ' t begin alle pogingen ge daan had om een koor op te richten , een kwartet samen te stellen zij her innerden het zich nu weer , maar men had geen tijd , men vond het idee van een priesters zelfs wat excentriek , ja , ja . Maar de stem daarboven ging voort . ,, Hij heeft mij een paar maal geschreven toen hij naar hier verplaatst werd . De plaats was zeer naar zijn zin . ... De eer ste brieven waren even optimistisch en enthousiast als hij zelf Zij liepen over van plannen , die hij ten uitvoer zou brengen , van verbeteringen De volgende brieven verraadden iets van moedeloosheid en toen .... schreef hij heelemaal niet meer .... Ik zelf , o , nu maak ik mezelf er de bitterste verwijten van . Ik stond ver van hier en had een zware verantwoordelijke post , maar ik had hem toch wel eens kunnen bezoe - ken en zien of ik helpen kon , want ik voelde direct , dat hij niet de rechte man . op de rechte plaats was ." Nu gingen de hoofden toch wat om - hoog .... Zoo rechtuit te durven zeggen , wat al die zwijgende hersenen bezig hield , dat had men niet gedacht . De verstandige vriend zei het dus ook , dacht men , en men leunde zich een beetje behagelijker als de laatste 10 minuten tegen de onge makkelijke banken . De predikant zag de voldane gezichten zijner toehoorders en glimlachte even . „ Mijn overleden vriend ," zoo ging hij zeer ernstig voort , „ behoorde tot de men schen en priesters , die alles , wat zij doen , ook het kleinste , heelemaal goed willen doen — heel goed . En dat kon hij hier — niet . Hier ondervond hij tot in de kleinste nietigste dingen direct niets dan tegenwerking en ik kan het me zoo goed voorstellen , hoe hij tóch zijn dage lijksche werk tot in de puntjes verzorg de , de arme priester , die zich bij lederen stap veroordeeld en geremd voelde en die toch het werk , waartoe hij zich als ware herder verplicht voelde , gedaan wenschte te hebben eer de avond kwam . En ging het vandaag niet had de collecte niet half zooveel opgebracht als hij verwachtte en kon daarom het beeld niet gekocht de noodzakelijke repa raties niet aangebracht de nijpend - ste armoede niet gelenigd of de boeken voor de Eerste H . Communie niet aange schaft worden — ik noem hier zoo maar enkele dingen op — dan hoopte hij weer op de volgende dagen .... of weken .... of maanden en die hadden ook weer hun eigen lasten en teleurstelUngen , zoo dat het tenslotte haast niet meer te dra gen was .... Wanneer nu al die ter neer drukkende we zullen eerst voor hem bidden . Onze | Vader ...." Het werd een goedgemeend en krach-l tig „ Onze Vader " en toéh de priesteJ daarna opstond , den preekstoel verliel en de lijkdienst voortgezet werd , wistej allen hoe veel zij misdaan hadden in hej verleden en zij hoopten nu op een beter | toekomst . ... De plechtigheid was ten einde . Del rouwstoet verspreidde zich over het kerJ hof .,,, een rij-zige vrouwenfiguur in | rouwgewaad bleef bij het graf staan . Zoo juist had men haar zoon hier teJ ruste gelegd .... O , zij was zoo eenzaaml zonder hem — Hoe zou zij het kunneiii verdragen , die eenzaamheid .... Hij wasi een hefdevolle zoon geweest en haaj eenigste kind ,,,. De kleine priester ... zij had zijne woorden wel gehoord , maa niet verstaan O , zij sprak juist zool innig , zoo vertrouwelijk met haar zoonj die haar door een vroegtijdigen dooi ontnomen was . Zij hadden , hem vervolgd ! zoo lang tot hij niet meer kon HetI was misschien geen opzet neen ..., onverstand . Op ieder van zijn wenschefll of verzoeken kwam , direct een hardl „ neen " en hij waagde het haast nooitl om een tweede maal met zijn verzoek te | komen hij was zoo teergevoelig ..., maar voor hun eigen wenschen eischtenl zij direct een luid , blij „ ja ". Nu lag hij daar en alle anderen , diel hem krenkten en bedroefden en zij , del moeder , die met hem medeleed , zij lee | den De arme vrouw snikte luid ... Daar naderden twee oude vrouwen -, datlhadden zij niet meer gedaan sinds er or ) eenigheid geweest was over de kerkdeu - Lren . Toen had de heele parochie zich te - | genover haar zoon gesteld , hij moest toelgeven en toch had hij gelijk gehad , zoolals later bleek . Maar dan waren er weeriandere oneenigheden , hij kon toch geen|goed doen in hun oogen — Zij wa - ren niet eens naar het lijk komen zienlen hadden tot de moeder geen woord]van deelneming gesproken . Nu komen de twee vrouwen naderbij ! en drukken haar de hand vergist zijl zich niet — zij schreien , en mompeleiil iets van vergeving en deze warenl juist de ergste , die — Zij verwondertjzich , de eenzame moeder , aan het opeii|graf van haar zoon En dan komen er eenige mannen aaiil gestapt met den hoed in de hand en in f aller oogen staat de schuld te lezen : 1 „ wij deden onrecht aan den herder , veil geef gij ons zijne moeder , want ooltl gij hebt medegeleden ." De oude vrouw is van , haar eerste ver - bazing bekomen . Zij tracht zelfs te glimjlachen en als de kinderen dan nog ko - men en een buiging maken om haar , delmoeder van den pastoor , dan strijkt zij|over de blonde kopjes en glim - lacht zij . De jonge priester gaat naast de zwij - gende vrouw naar de pastorie . Hij is bel droefd en toch gelukkig . Bedroefd oml het verdriet zijn vriend aangedaan .... Maar hij verheugt zich toch , dat hij deii | moed vond , het rechtuit aan de paro - chie te zeggen , want nu werd door zijnl bekentenis de juiste grondslag gevormd om . recht en onrecht van levenden en dooden onpartijdig te overzien . Hij had deze vrouw , die zijn overleden vriend zoo innig Uefhad een dienst bewezen en om de gedachtenis van den doode eenl aureool gevormd , terwijl hij anders verl dwenen zou zijn als een onnutte dienst-f knecht . Toen de moeder na enkele dagen g vrijheid den vriend van haar zoon del hand ten afscheid reikte , wist zij ook zonder zijne zelf beschuldiging gehoord te hebben , wat hij aan de menschen ge zegd moest hebben en zij zag hem met dankbare oogen aan . .. met oogen eener moeder , die haar eenig kind begraven heeft en de jonge priester , die geen moe der rtieer had , begreep met vreugde , dat hij voortaan de plichten van een zoon te | vervullen kreeg . Agenda's Vergaderinsren enz . R . K . Adviesbureau Nijmegen—Bru - ten . Aan leden van de R . K . Werklie - denvereenigingen wordt k o s t e 1 o o s 1 advies verstrekt inzake Belastingen , | Ongevallen -, Invalidlfceitswet , Arbeids - contract , civiele zaken , huurcontracten | enz . Niet - leden betalen eenige vergoe - ding . Zitdag Dr uten Ie Zaterdag derj maand van 4—5.30 , te Nijmegen lederen Vrijdag van &— 8 uur in Unitas . Corres - pondentie - adres : Nijmegen , Groene-1 straat 60 , telef . 535 . DE YLÜCHT UIT DE POPPENKAST VAN JAN KLAASEN EN TRIJNTJE . Trijntje werd uit de boot getrokken , door twee wilden , zwart als roet . Ik zou wel willen weten , dacht ons Trijntje , wat men nu wel met mij doet ? Trijntje werd door hen vastgebonden , met haar handen op den rug . „ Och ", zei ze treurig tot zich zelve , zie ik mijn Jantje ooit te rug . Na Trijn werd Piero gebonden , drie kerels kwamen er bij te pas . „ Ik wou ", dacht Piero droevig , „ dat ik bij den baas gebleven was . Wat zal mij nu toch weer gebeuren ", vroeg hij , geheel en al van streek , toen het touw zijn handen pijn - lijk snoerden en men lachend naar hem keek . Toen ze beiden waren gebonden , dans ten de wilden een vreugdedans , ze spron gen rond als gekken , hen dreigend met bijl en lans . Het was hun beide droef te moede , zoo gevangen in de wildernis . Ik zou wel eens willen weten , zei Trijntje , waar nou mijn Jan gebleven is . £ i ^\^^}^ vii',:Jt_'^^r]:i.'t -