Tekstweergave van HWBL_1936-11-27_005

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
•1 HET WEEKBLAD VOOR ZALTBOMMEL BOMMELER EN TIELERWAARD. CB[IIICB[ ■ IIII it lederen VriJdac en wordl perpostgratlBbnls- UczotKd te Zulttiouiuiol. Qameron, Nieuwaul. n. Bruchem, Kerkwijk. DoUriJnon. Rossucn, n. Kerkdriel. Volddriel, Boenxadrïel, Waar- Tull. Haaltcn. HVll.....> Eat . a O pijnen VRIJDAG 27 NOVEMBER 1936 \,l rertenttpn 10 ent per ;,, ontract belar grijko 1 kei rin». ^opiöii i i te zenden voor Donderdag avonds 1 DRUKKERIJ II. KAASJAGER Bo chsti a.it 24 Tel. loon 129 Zal t Ik '.......1 1 Een Sint Nicolaas verrassing....... door Guus Betlem. Het was eenige dagen voor Sint Nicolaas. toen van Dam. diep in zijn kraag gedoken, teiugwandelde van de vergadering naar zijn hin&. Het was gelukkig niet zoo laat gewor¬ den, en zijn vrouw zou blij opkijken, dat hij zóó gauw al terug was. — Brrr...... wat was het koud ! en die¬ per stopte hij de handen in z'n zakken, terwijl hij haastig voortstapte — Hé, die winkel daar bleek nog open te zijn...... Och ja. natuurlijk, in verband met de Sint Nicolaas...... ja, ja' En in gedachten bleef hij staan voor de winkelruit. Hij had het Loes al gezegd, dit jaar géén Sinterklaas ! Slechte tijden...... malaise...... enfin, ze wist er alles van. Opeens werd z'n aandacht getrokken door de étalage van een vischwinkel. Weer bleet hij staan__.. — Als-ie nou es zoo n lekkere, dikke pa¬ ling meenam, als verrassing voor Loes...... had ze toch wat voor dr Sinterklaas...... vooruit hoor, dat moest dan maar! en vlug trad hij den winkel binnen. Onderweg de paling onder z'n arm ge¬ klemd, bedacht hij, hoe haar deze te geven, en...... ja: hoor...... daar schoot hem een aardig ideetje te binnen. Hij zou de paling in de brievenbus laten glijden en dan bellen! En hij doorlopoen natuurlijk...... Ja, dat was een idee ! Echt Barnsteen De groote mode Zoekt U een aardig St. Nicolaas-cadeau? Komt dan onze collectie Barnsteen eens bezichtigen U vindt bij ons een ruime keuze. Firma f. 0. Wiens & Conrads Waterstraat 1£ Zaltbomruel ' Zoo gedacht, zoo gedaan, doch helaas het pakje bleek te groot voor de bus. Voorzich¬ tig hêêl voorzichtig opende van Dam de deur van zijn woning met den huissleutel en legde het pakje op de mat neer. Dan. even zachtjes, trok hij de deur weer dicht, wachtte een moment en...... belde ! Loes van Dam — het jenge vrouwtje — had den geheelen avond nagenoeg zitten verstellen. Ze keek op de klok. Pas negen uur...... O. dan kon Han nog lang niet ko¬ men natuurlijk ! Behagelijk schoof ze wat dichter bij de kachel, legde het verstelwerk neer...... bah, ze had geen zin meer vanavond 1 Dan opeens sprong ze op. Kom. ze ging wat lezen. Uit de boekenkast van haar man nam ze 'n werkje ter hand...... Ivans-detec- tive. Och, waarom niet ? Voor een keer waren ze wel eens aardig en spannend, die boe¬ ken...... en een kwartiertje later was het jonge vrouwtje ernstig verdiept in haar lec¬ tuur. Het zal bij half tien geweest zijn, toen ze plotseling opschrikte van een geluid in huis. — Stil...... wat was dat?...... ei was iemand aan de buitendeur......! Angstig hield ze haar adem in. luisterde... ]a, duidelijk hoorde ze nu de deur open¬ doen...... Ze hief het hoofd op, keek toevallig in den spiegel tegenover zich en schrok van haar RAAD VAN ARBEID NIJMEGEN (3) Bij elke loonsbetaling behooren zegels geplakt. Is er verzuim, meldt het ons! Arbeiders! bleek gelaat. — In Hemelsnaam, wat moest ze doen? Was Han maar thuis? Heel positief hoorde ze thans de buiten¬ deur sluiten, waarna het een oogenblik dood- Stil weid. Met starende oogen bleef Loes zitten en... wachtte..... Dan opeens ... brutaal heftig, ratelde de schel door het huis. Doodstil bleef 't daarna, angstig stil...... Het jonge vrouwtje beefde zichtbaar — Zou ze gaan kijken ? Opendoen ? Er werd toch gescheld ? Doch dan bedacht ze zich opeens, dat die bel natuurlijk een lok¬ middel was. .. een poging om haar uit de kamei weg te krijgen...... Ze zou dan in de gang komen..... in het portaal dat donker was en dan...... Het vrouwtje huiverde. Het bleef stil in huis. tót...... Opeens hoorde zij in de gang zachte schreden...... héél zacht...... er ritselde een papier...... scherp onderscheidde ze dan weer het zachte loopen, daarna werd het stil. Opnieuw werd de buitendeur geopend...... voetstappen kwamen nader. De vrouw richtte zich op uit den stoel. de oogen onafgewend naar de kamerdeur... welke week...... langzaam week...... Dan, niet een luiden gil viel ze m zwijm. Met een kreet stond Han in de kamer. — Vrouwtje Loes, kind...... wat is er nou...... wat is dat nou? Toe, toe...... Hij snelde heen en weer. haalde eau de cologne water...... bette haar hoofd, haar handen, en langzaam, heel langzaam sloeg Loes de oogen op. — Han! zuchtte ze dankbaar en gelukkig. Voorzichtig tilde hij z'n vrouwtje op en legde haat op de sofa, waar zij in horten en stooten hem vertelde van de geheimzin¬ nigheden, welke zich hadden voorgedaan, tij¬ dens zijn afwezigheid...... — Dus je bent niet gaan kijken? vroeg Han in spanning. — Gaan kijken, jongen? Voor geen geld! beefde Loes. — Maar waar is dan de paling? infor¬ meerde Han. — die lag er niet meer. toen ik...... — Paling ? — Ja, paling ' beaamde Han. waarna hij op zijn beurt vertelde van zijn verrassing en — zooals hij het nu noemde — z n stom¬ miteit ! — O jongen ! snikte Loes nog zachtjes na — wat hèb je me dan laten schrikken, maar — hier hield ze even op — ik heb toch duidelijk hooren loopen in huis..... in de gang...... zouden er dan tóch...... — Bliksems ! schold Han zichzelf, die 'n vermoeden kreeg ■— en haastig holde hij de kamer uit naar de keuken, juist op tijd om getuige te zijn, hoe het laatste hapje van z'n Kostelijke paling verdween in de maag van. poes, die vervolgens behagelijk spinnend, koers zette naar haar schoteltje met melk, gedachtig aan het alom bekende gezegde : visch moet zwemmen ! ! Als elke lezer eens wist wat zoovelen reeds weten dan kochten ook zij voor St. Nicolaascadeaux HEERLIJKE WARME WINTERPANTOFFELS Ijzersterke SCHOOL- en VOETBALSCHOENEN CHIQUE DAMES- EN HEERENSCHOENEN in 't goedkoop SCHOENENMAGAZIJN van H. WOLF, Markt 23 Haos' Simt Nicolaas gescheekem. Kon verhaal Tan jongens, *Uu een goed hart hadden. Vier uur...... De schooljongens stormden letterlijk uit de klas! Meester kon hen dit vandaag niet kwalijk nemen. St. Nicolaas- feest zat hen in het hoofd. Overmorgen...... nog zooveel nachtjes slapen, nog zooveel uur en het feest was daar ! Het feest, waar iedereen al wekenlang naar verlangde. Iedereen? Nee toch niet. Wie dan wel niet? Wel. Hans Greve in ieder geval niet. Inte¬ gendeel, hij wilde feitelijk maar. dat het feest al weer achter den rug was. Niet dat Hans Greve niet van het St. Nicolaasfeest hield, maar eenvoudig, omdat het voor hem toch geen feestje zou zijn. Vader ziek en lang zonder werk. Het was voor de fami¬ lie Greve geen feest. Waar zouden zij ook het geld vandaan halen om geschenkjes te koopen ? Geschenkjes, al zijn zij nog zoo klein ? Er was immers nauwelijks genoeg geld om het noodige voedsel en melk en eieren voor Vader te koopen. Verdrietig slenterend liep Hans Greve de straat uit. Hij wachte nu maar niet op zijn vriendjes Ed en Wim. Die zouden het den heelen weg wel druk over het feest hebben. En dat deed hem nog meer verdriet. .Hallo. Hans. nep een vroolijke stem. de stem van Wim. achter hem. ..Wat loop jij in je eentje! Had je niet op ons kun¬ nen wachten? ' ..Ach. ik wou gauw thuis zijn," stotterde Hans een beetje verlegen. „Nou zeg, wacht eventjes, daar komt Ed al aan." De jongens bleven even staan om op Ed te wachten en gedrieën volgden zij den weg naar huis. WILT U GOEDKOOPE EN DEGELIJKE CADEAUX KOOPEN, KOMT DAN BIJ ONS KIJKEN, WIJ HEBBEN EEN PRACHTSORTEERING A. MOZES, ROSSUM ..Zeg Wim, je weet toch, dat ik zoo graag die tooverlantaarn zou willen hebben," begon Ed „maar ik krijg 'm niet. Moeder vindt het te gevaarlijk, met zoo'n kaarsje bij wijze van lampje. Jammer hè?" „Nou," vond Wim, „zeker jammer. Je hebt er zoowat 't heele jaar naar verlangd. Nou ja. misschien met je verjaardag," voegde Wim er troostend achter. „Maar weet je," begon Wim dan weer, ,,dat ik zoo graag een nieuwe voetbal had? Nou. die krijg ik ook niet, omdat ik in de laatste veertien dagen driemaal mijn Zoadag- sche schoenen kapot heb getrapt!" De jongens lachten nu alle drie. Die wilde Wim. Zijn moeder had wat met hem te stellen! „Zoo ik ben er al weer," zei Ed na een poosje en nam met een „besjoer" afscheid van zijn vriendjes__ Een poosje later was ook Hans bij zijn woning Hans woonde in een klein, smal straatje, waar het niet erg fnsch rook, maar Wim was 'n echt vriendje voor Hansje en bracht hem altijd tot aan zijn huisdeur. ,.Dag Wim," klonk het ietwat treurige stemmetje van Hans. „Nou dag ! Tot morgen, droom maar van Sinterklaas! nep Wim Hans nog na. ,, Droom maar van Sinterklaas", klonk het lang daarna nog in Hansjes ooren. Hij lachte een beetje bitter. Wat had hij daaraan...... De nacht ging voorbij en het werd mor¬ gen. De meeste schooljongens hadden reeds een deel van hun geschenkjes gekregen. Ze vonden het in hun schoen. Velen hadden hun cadeautjes al meegebracht. De school- tasschen puilden letterlijk uit! Hans' tasch alleen was leeg. Hij ontliep iederen jongen; bleef maar een beetje rondslenteren in de buurt van de speelplaats. Hè, daar had je 't alweer ! ..Dag Hans," riepen Ed en Wim, „kijk ns wat wij gekregen hebben ! En zal ik je 'ns wat vertellen?" voegde Wim er geheim¬ zinnig aan toe. „Ed kreeg toch immers geen tooverlantaarn en toen wilde ik hem verras¬ sen en gaf mijn lantaarn aan hem, maar 't mooiste is, hij hééft een lantaarn gekregen. Zijn moeder vond, dat hij 't toch wel ver¬ diende......" „En weet je wel." schreeuwde Ed tegen Hans. „dat hij geen nieuwen voetbal kreeg? Nou. ik wilde hem verrassen en stuurde hem mijn nieuwen voetbal, maar het gekste is. dat hij toch een voetbal kreeg. En nu hebben wij allebei twee dezelfde cadeaux !" De jongens lachten...... Hans ook. Het idee, twee dezelfde cadeaux Hij had er niet eens één. Hans was blij. dat de schoolbel ditmaal vroeger luidde dan anders. Druk rcdeneerend liepen de jongens het pleintje o\er. de klassen in...... O ja, vandaag, die vervelende aardrijks¬ kundeles. Wim zat maar wat naar zijn be¬ kladde inktvingers te turen. Eigenlijk dacht hij heel diep na....... Ja, hij zou 't maar doen. Dat zou leuk zijn voor Hans, Ongemerkt haalde Wim een stukje pa¬ pier, dat eens wit was geweest, uit zijn zak en schreef met een stompje potlood aan Ed: ..Vanavond voetbal en lantaarn naar Hans brengen. Goed?" Dit briefje in telegramstijl werd doorgegeven aan den jongen, die ach¬ ter Wim zat en deze gaf het weer door aan Ed. ..Opletten daar ! ' klonk meesters strenge stem. O hemeltje! Als hij 't briefje maar niet opvraagt. Nee. meester had geen briefje gezien Vlug maakte Ed 't papieren strookje open en las den inhoud...... Hij glimlachte Datzelfde had hij al gedacht, toen zij elkaar het voorval van de twee geschenken vertel¬ den...... Toch fideel van die Wim, om óók hetzelfde te denken. Natuurlijk vond Ed het