Tekstweergave van HWBL_1936-11-27_005
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
•1
HET WEEKBLAD
VOOR ZALTBOMMEL BOMMELER EN TIELERWAARD.
CB[IIICB[
■ IIII
it lederen VriJdac en wordl perpostgratlBbnls-
UczotKd te Zulttiouiuiol. Qameron, Nieuwaul.
n. Bruchem, Kerkwijk. DoUriJnon. Rossucn,
n. Kerkdriel. Volddriel, Boenxadrïel, Waar-
Tull. Haaltcn. HVll.....> Eat . a O pijnen
VRIJDAG 27 NOVEMBER
1936
\,l
rertenttpn 10
ent per
;,,
ontract belar
grijko 1
kei
rin».
^opiöii i
i te zenden
voor
Donderdag avonds 1
DRUKKERIJ
II.
KAASJAGER
Bo
chsti
a.it 24
Tel.
loon
129
Zal t Ik
'.......1 1
Een Sint Nicolaas
verrassing.......
door Guus Betlem.
Het was eenige dagen voor Sint Nicolaas.
toen van Dam. diep in zijn kraag gedoken,
teiugwandelde van de vergadering naar zijn
hin&. Het was gelukkig niet zoo laat gewor¬
den, en zijn vrouw zou blij opkijken, dat hij
zóó gauw al terug was.
— Brrr...... wat was het koud ! en die¬
per stopte hij de handen in z'n zakken, terwijl
hij haastig voortstapte
— Hé, die winkel daar bleek nog open te
zijn...... Och ja. natuurlijk, in verband met de
Sint Nicolaas...... ja, ja' En in gedachten
bleef hij staan voor de winkelruit.
Hij had het Loes al gezegd, dit jaar géén
Sinterklaas ! Slechte tijden...... malaise......
enfin, ze wist er alles van. Opeens werd z'n
aandacht getrokken door de étalage van een
vischwinkel. Weer bleet hij staan__..
— Als-ie nou es zoo n lekkere, dikke pa¬
ling meenam, als verrassing voor Loes......
had ze toch wat voor dr Sinterklaas......
vooruit hoor, dat moest dan maar! en vlug
trad hij den winkel binnen.
Onderweg de paling onder z'n arm ge¬
klemd, bedacht hij, hoe haar deze te geven,
en...... ja: hoor...... daar schoot hem een
aardig ideetje te binnen. Hij zou de paling
in de brievenbus laten glijden en dan bellen!
En hij doorlopoen natuurlijk...... Ja, dat was
een idee !
Echt Barnsteen
De groote mode
Zoekt U een aardig
St. Nicolaas-cadeau?
Komt dan onze collectie
Barnsteen eens bezichtigen
U vindt bij ons een ruime keuze.
Firma f. 0. Wiens & Conrads
Waterstraat 1£
Zaltbomruel '
Zoo gedacht, zoo gedaan, doch helaas het
pakje bleek te groot voor de bus. Voorzich¬
tig hêêl voorzichtig opende van Dam de
deur van zijn woning met den huissleutel en
legde het pakje op de mat neer. Dan. even
zachtjes, trok hij de deur weer dicht, wachtte
een moment en...... belde !
Loes van Dam — het jenge vrouwtje —
had den geheelen avond nagenoeg zitten
verstellen. Ze keek op de klok. Pas negen
uur...... O. dan kon Han nog lang niet ko¬
men natuurlijk !
Behagelijk schoof ze wat dichter bij de
kachel, legde het verstelwerk neer...... bah,
ze had geen zin meer vanavond 1
Dan opeens sprong ze op. Kom. ze ging
wat lezen. Uit de boekenkast van haar man
nam ze 'n werkje ter hand...... Ivans-detec-
tive.
Och, waarom niet ? Voor een keer waren
ze wel eens aardig en spannend, die boe¬
ken...... en een kwartiertje later was het
jonge vrouwtje ernstig verdiept in haar lec¬
tuur.
Het zal bij half tien geweest zijn, toen ze
plotseling opschrikte van een geluid in huis.
— Stil...... wat was dat?...... ei was
iemand aan de buitendeur......!
Angstig hield ze haar adem in. luisterde...
]a, duidelijk hoorde ze nu de deur open¬
doen......
Ze hief het hoofd op, keek toevallig in den
spiegel tegenover zich en schrok van haar
RAAD VAN ARBEID
NIJMEGEN (3)
Bij elke loonsbetaling behooren zegels geplakt.
Is er verzuim, meldt het ons!
Arbeiders!
bleek gelaat.
— In Hemelsnaam, wat moest ze doen?
Was Han maar thuis?
Heel positief hoorde ze thans de buiten¬
deur sluiten, waarna het een oogenblik dood-
Stil weid.
Met starende oogen bleef Loes zitten en...
wachtte.....
Dan opeens ... brutaal heftig, ratelde de
schel door het huis. Doodstil bleef 't daarna,
angstig stil...... Het jonge vrouwtje beefde
zichtbaar
— Zou ze gaan kijken ? Opendoen ? Er
werd toch gescheld ? Doch dan bedacht ze
zich opeens, dat die bel natuurlijk een lok¬
middel was. .. een poging om haar uit de
kamei weg te krijgen...... Ze zou dan in de
gang komen..... in het portaal dat donker
was en dan......
Het vrouwtje huiverde. Het bleef stil in
huis. tót......
Opeens hoorde zij in de gang zachte
schreden...... héél zacht...... er ritselde een
papier...... scherp onderscheidde ze dan
weer het zachte loopen, daarna werd het stil.
Opnieuw werd de buitendeur geopend......
voetstappen kwamen nader.
De vrouw richtte zich op uit den stoel.
de oogen onafgewend naar de kamerdeur...
welke week...... langzaam week......
Dan, niet een luiden gil viel ze m zwijm.
Met een kreet stond Han in de kamer.
— Vrouwtje Loes, kind...... wat is er
nou...... wat is dat nou? Toe, toe...... Hij
snelde heen en weer. haalde eau de cologne
water...... bette haar hoofd, haar handen,
en langzaam, heel langzaam sloeg Loes de
oogen op.
— Han! zuchtte ze dankbaar en gelukkig.
Voorzichtig tilde hij z'n vrouwtje op en
legde haat op de sofa, waar zij in horten
en stooten hem vertelde van de geheimzin¬
nigheden, welke zich hadden voorgedaan, tij¬
dens zijn afwezigheid......
— Dus je bent niet gaan kijken? vroeg
Han in spanning.
— Gaan kijken, jongen? Voor geen geld!
beefde Loes.
— Maar waar is dan de paling? infor¬
meerde Han. — die lag er niet meer. toen
ik......
— Paling ?
— Ja, paling ' beaamde Han. waarna hij
op zijn beurt vertelde van zijn verrassing en
— zooals hij het nu noemde — z n stom¬
miteit !
— O jongen ! snikte Loes nog zachtjes
na — wat hèb je me dan laten schrikken,
maar — hier hield ze even op — ik heb toch
duidelijk hooren loopen in huis..... in de
gang...... zouden er dan tóch......
— Bliksems ! schold Han zichzelf, die 'n
vermoeden kreeg ■— en haastig holde hij de
kamer uit naar de keuken, juist op tijd om
getuige te zijn, hoe het laatste hapje van z'n
Kostelijke paling verdween in de maag van.
poes, die vervolgens behagelijk spinnend,
koers zette naar haar schoteltje met melk,
gedachtig aan het alom bekende gezegde :
visch moet zwemmen ! !
Als elke lezer eens wist
wat zoovelen reeds weten
dan kochten ook zij voor St. Nicolaascadeaux
HEERLIJKE WARME WINTERPANTOFFELS
Ijzersterke SCHOOL- en VOETBALSCHOENEN
CHIQUE DAMES- EN HEERENSCHOENEN
in 't goedkoop SCHOENENMAGAZIJN van
H. WOLF, Markt 23
Haos' Simt Nicolaas
gescheekem.
Kon verhaal Tan jongens,
*Uu een goed hart hadden.
Vier uur...... De schooljongens stormden
letterlijk uit de klas! Meester kon hen dit
vandaag niet kwalijk nemen. St. Nicolaas-
feest zat hen in het hoofd. Overmorgen......
nog zooveel nachtjes slapen, nog zooveel
uur en het feest was daar ! Het feest, waar
iedereen al wekenlang naar verlangde.
Iedereen? Nee toch niet. Wie dan wel niet?
Wel. Hans Greve in ieder geval niet. Inte¬
gendeel, hij wilde feitelijk maar. dat het
feest al weer achter den rug was. Niet dat
Hans Greve niet van het St. Nicolaasfeest
hield, maar eenvoudig, omdat het voor hem
toch geen feestje zou zijn. Vader ziek en
lang zonder werk. Het was voor de fami¬
lie Greve geen feest. Waar zouden zij ook
het geld vandaan halen om geschenkjes te
koopen ? Geschenkjes, al zijn zij nog zoo
klein ? Er was immers nauwelijks genoeg
geld om het noodige voedsel en melk en
eieren voor Vader te koopen. Verdrietig
slenterend liep Hans Greve de straat uit.
Hij wachte nu maar niet op zijn vriendjes
Ed en Wim. Die zouden het den heelen weg
wel druk over het feest hebben. En dat deed
hem nog meer verdriet.
.Hallo. Hans. nep een vroolijke stem.
de stem van Wim. achter hem. ..Wat loop
jij in je eentje! Had je niet op ons kun¬
nen wachten? '
..Ach. ik wou gauw thuis zijn," stotterde
Hans een beetje verlegen.
„Nou zeg, wacht eventjes, daar komt Ed
al aan."
De jongens bleven even staan om op Ed
te wachten en gedrieën volgden zij den weg
naar huis.
WILT U GOEDKOOPE EN DEGELIJKE
CADEAUX KOOPEN, KOMT DAN BIJ
ONS KIJKEN, WIJ HEBBEN EEN
PRACHTSORTEERING
A. MOZES, ROSSUM
..Zeg Wim, je weet toch, dat ik zoo graag
die tooverlantaarn zou willen hebben," begon
Ed „maar ik krijg 'm niet. Moeder vindt het
te gevaarlijk, met zoo'n kaarsje bij wijze van
lampje. Jammer hè?"
„Nou," vond Wim, „zeker jammer. Je
hebt er zoowat 't heele jaar naar verlangd.
Nou ja. misschien met je verjaardag," voegde
Wim er troostend achter.
„Maar weet je," begon Wim dan weer,
,,dat ik zoo graag een nieuwe voetbal had?
Nou. die krijg ik ook niet, omdat ik in de
laatste veertien dagen driemaal mijn Zoadag-
sche schoenen kapot heb getrapt!"
De jongens lachten nu alle drie. Die wilde
Wim. Zijn moeder had wat met hem te
stellen!
„Zoo ik ben er al weer," zei Ed na een
poosje en nam met een „besjoer" afscheid
van zijn vriendjes__ Een poosje later was
ook Hans bij zijn woning Hans woonde in
een klein, smal straatje, waar het niet erg
fnsch rook, maar Wim was 'n echt vriendje
voor Hansje en bracht hem altijd tot aan
zijn huisdeur.
,.Dag Wim," klonk het ietwat treurige
stemmetje van Hans.
„Nou dag ! Tot morgen, droom maar van
Sinterklaas! nep Wim Hans nog na.
,, Droom maar van Sinterklaas", klonk het
lang daarna nog in Hansjes ooren. Hij lachte
een beetje bitter. Wat had hij daaraan......
De nacht ging voorbij en het werd mor¬
gen. De meeste schooljongens hadden reeds
een deel van hun geschenkjes gekregen. Ze
vonden het in hun schoen. Velen hadden
hun cadeautjes al meegebracht. De school-
tasschen puilden letterlijk uit! Hans' tasch
alleen was leeg. Hij ontliep iederen jongen;
bleef maar een beetje rondslenteren in de
buurt van de speelplaats. Hè, daar had je 't
alweer !
..Dag Hans," riepen Ed en Wim, „kijk
ns wat wij gekregen hebben ! En zal ik je
'ns wat vertellen?" voegde Wim er geheim¬
zinnig aan toe. „Ed kreeg toch immers geen
tooverlantaarn en toen wilde ik hem verras¬
sen en gaf mijn lantaarn aan hem, maar 't
mooiste is, hij hééft een lantaarn gekregen.
Zijn moeder vond, dat hij 't toch wel ver¬
diende......"
„En weet je wel." schreeuwde Ed tegen
Hans. „dat hij geen nieuwen voetbal kreeg?
Nou. ik wilde hem verrassen en stuurde
hem mijn nieuwen voetbal, maar het gekste
is. dat hij toch een voetbal kreeg. En nu
hebben wij allebei twee dezelfde cadeaux !"
De jongens lachten...... Hans ook. Het
idee, twee dezelfde cadeaux Hij had er niet
eens één. Hans was blij. dat de schoolbel
ditmaal vroeger luidde dan anders. Druk
rcdeneerend liepen de jongens het pleintje
o\er. de klassen in......
O ja, vandaag, die vervelende aardrijks¬
kundeles. Wim zat maar wat naar zijn be¬
kladde inktvingers te turen. Eigenlijk dacht
hij heel diep na....... Ja, hij zou 't maar
doen. Dat zou leuk zijn voor Hans,
Ongemerkt haalde Wim een stukje pa¬
pier, dat eens wit was geweest, uit zijn zak
en schreef met een stompje potlood aan Ed:
..Vanavond voetbal en lantaarn naar Hans
brengen. Goed?" Dit briefje in telegramstijl
werd doorgegeven aan den jongen, die ach¬
ter Wim zat en deze gaf het weer door
aan Ed.
..Opletten daar ! ' klonk meesters strenge
stem. O hemeltje! Als hij 't briefje maar
niet opvraagt. Nee. meester had geen briefje
gezien Vlug maakte Ed 't papieren strookje
open en las den inhoud...... Hij glimlachte
Datzelfde had hij al gedacht, toen zij elkaar
het voorval van de twee geschenken vertel¬
den...... Toch fideel van die Wim, om óók
hetzelfde te denken. Natuurlijk vond Ed het