Tekstweergave van nieuwe_tielsche_courant-18860102-001

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
1886 Drie en Veertigste Jaargang. 3047. VOOR DE STAD EN AJbonnements-prtls: Per jaar . . . Franco per post . f 2,60. - 3. AdvefrteistiPn j Van één tot zes regels 60 Cents. Voor eiken regel meer 10 Cents, ssSes HET ARRONDISSEMENT. Üe Uitgave: geschiedt eiken Dinsdag 172 en Yrijdag-Avond. Zaterdag 2 Januari. Verkrijgbaar ; dij (ten Uitgever; bij alle Boekhandelaren en Postkantoren in dit Rijk. - — •—=~~ i- — heeft geen behoefte aan uitbreiding zijner koloniën en sedert deze op gehouden heb 172 ben , zoowel voor den staat als voor de particulieren , . eene melkgevende koe te zijn, is het taak der Regeering, de rijke hulpbronnen z&b veel mogelijk meer te ontwikkelen en te bevorderen, dat Neder 172 landers zich daar vestigen. Men heeft - en dit dunkt ons een gunstig teeken — hoe langer hoe meer op kolonisatie niet in Amerika of Afrika, maaltin Indië het oog gevestigd. * Zoowel daar, als in Europa, hield de crisis in landbouw , industrie en handel , die reeds in 1884 een a^nvang had ge 172 nomen aan , en ook ons vaderland heeft er de nawenen van' ondervonden. Alge 172 meen was dan ook de stilstand in bijna alle zaken en het gevolg daarvan was bij minder productie gebrek aan werk, zeer ton nadeele van de arbeidende klaasen, vooral in de groote stedvn, waarheen velen zich hadden begeven, in de hoop daar hooger betaald werk te vinden. Er heevschte bijna overal ontevredenheid, afgunst tegen de bezittende klassen en van die omstandigheden maakten de op 172 ruiers gebruik, om hunne verderfelijke theoriën den volke te prediken en de ar 172 beiders tegen de regeerin.fi- en de hoogere standen op te zetten. Nederland bleef niet verschoond van socAdstiscke woelin 172 gen en hoewel die nog niet tot misdadige aanslagen op het leven en den eigendom, zooals elders, oversloegen, staat het toch vast dat wij thans in de sociaal-democraten eene revolutionaire partij bezitten^ die er geen geheim van maakt, dat omverwer 172 ping der maatschappij het doel van hen streven is. Van eene kwaal zijn wij gelukkig be 172 vrijd gebleven, dat is van de cholera, die in het zuiden van Frankrijk , Italië en bovenal in Spanje zoo doodelijk is opgetreden. In beide laatstgenoemde landen is het opnieuw gebleken, hoe treurig het daar met de volksbeschaving gesteld is, hoe sterk daar nog het bijge 172 loof’ heerscht. Een lichtstraal te midden quaestie zou dan wellicht Europa in vuur en vlam hebben gezet; er bestaat altoos gevaar, dat het daartoe nog eenmaal ko 172 men zalwanneer de Turksche nalaten 172 schap . openvalt. De belangen van Oos 172 tenrijk en Rusland loopen zoo uiteen, dat het dan moeielijk za) zijn , tnssehen beide -rijken eene schikking te treffen. Nog in 1885 heeft de bijeenkomst der drie Kei 172 zers te Skierniewicz (15—18 September) gunstig gewerkt op het in stand houden van den vrede, die in hoofdzaak door alle mogendheden wordt ^begeerd, maar hoe weinig tractaten en verbonden in onze dagen he teeken en , dit heeft de, geschie 172 denis van onzen tijd en nu wederom het gebeurde in Bulgarije bewezen. Er valt op dit verbond ook niet te rekenen — de Keizer van Duitsckland is een man van den dag; zal zijn zoon de staatkunde van zijn vader en die van den Rijkskan 172 selier , die beiden , ook met het doel om het Duitsche Rijk te eonsolideeren, zeer voor den vrede gestemd zijn, volgen ? Maar wat daarvan zij — voorloopig ia het der diplomatie gelukt een algemeenen oor 172 log te bezweren en de voorstanders van den vrede hebben alle reden tot tevre 172 denheid De mogendheden, die in het bezit van /olm Bull lie” geducht sijo SmlLu riw- Jtolpniën. aijn, Imdd^n — met uitzondering Op het scheidingspunt. 1685—16S6. Wy zijn op hef; scheidingspunt van het oude en het nieuwe jaar genaderd : het oude zal weldra als een droppel verdwij 172 nen in liet meer der eeuwigheid, dat al 172 les , wat er gebeurt, verslindt; het nieuwe gaat straks als een zon voor de wereld op, die het hart der menschenkinderen weder met hoop en vertrouwen op de toe 172 komst vervult. Stellen wij ons voor, dat wij een Ja 172 nushoofd bezitten , dat ons vergunt oen blik te werpen op het afgeloopen jaar en tevens, op den jaarkring, die nu aanbreekt. 'Wat gaf 1885 en wat belooft 1886? De korte spanne tijds, die het jaar 1885 doorliep, was niet zonder beweging en beroering'; . tóch is alles nog beter af 172 geloopen dan het zich liet aanzien. Tot twee malen toe kwamen dreigende on 172 weerswolken op aan den staatkundigen hemel , die gelukkig zijn afgedreven. Een oorlog tnssehen Rusland en Engeland in Caitraal-Azië scheen zoo goed als zeker —en het is alleen aan de bezadigdheid van den Czaar van eerstgenoemd rijk en zijn bekwamen Minister von Griers te dan 172 ken, dat het gevaar is voorkomen, want en toonde zich bijzonder belust, om den kamp met den Noordschen beer te wagen. Het geschil tusschen Spanje en Duitschland gaf minder ongerustheid en is dan ook zeer kalm afgeloopen. Toch mocht het jaar 1885 niet eindigen, zonder dat ook in Europa en wel in het Oosten het zwaard werd getrokken. Die oorlog tusschen Serviërs en Bulgaren, twee Slavische stammen, was nog wel een broedroor- log, waarin de opgewonden Grieken ook al grootcn lust hadden zich te mengen, wat gelukkig is verhoed. Ware dit geschied , dan zouden de Turken vermoedelijk ook op het oorlogstooneel zijn verschenen, om het geringe gebied, dat hun in Europa nog overblijft, met wapengeweld te be 172 houden. De altoos brandende Oosterache r euilleton. Een Schaduw. — o— Novelle naar het Duitsch VAN V. YON WOLFSHOFER. L 1) Sir Francis Aberdeen was een van die achtenswaardige mannen , zooals men er niet zelden in Oud-Engcland aantreft, een man van eer tot de verborgenste schuilhoe 172 ken van zijn hart en tegenover ziclzelven even zoo streng als tegen anderen. Hij genoot de vruchten van zulke gevoe 172 lens , want in den geheelen omtrek van zijn landgoed Aberdeenhouse tot London’s voor 172 steden toe, vereerde men hem als een vader. Geen aangelegenheid van eenig gewicht, waarin men niet zijn raad inwon , geen eere- titel, geen openbaar ambt, dat men niet het allereerst hem aanbood , maar er waren ook geen bedrukten , die zich niet in geval van nood tot hem gewend hadden, want zij konden er zeker van zijn, dat de edele grijsaard in het oude hoerenhuis hen niet wegsturen zou, zonder hen getroost en, zooveel hij vermocht, geholpen te hebben. Sir Francis Aberdeen had derhalve de gelukkigste onder de stervelingen kunnen zijn, ware hij niet door een hard noodlot vervolgd geworden. Hij stond moederzalig alleen op de wereld , bijna met den voet in ’t grai, zonder een enkel wezen te bezitten, dat, door de ban 172 den des bleeds aan hem verknocht, met liefste voor hem zorgde. Men wist, dat dit Sir Francis Aberdeen bitter verdriet veroorzaakte, dat het als een worm aan zijn hart knaagde en misschien van Spanje en Portugal — ook hunne geschillen , die tot bloedige gevechten met de overzeesche volksstammen aanleiding ga 172 ven, Frankrijk bad die in Tonkin en Madagaskar , Engeland in Afrika, Egypte, Afghanistan en nu onlangs in Bermah, terwijl wij onophoudelijk in oorlog leven met Atjeh. In weerwil van al die ver 172 wikkelingen , kenschetste zich het afgeloo 172 pen jaar op merkwaardige wijze door een wedloop om koloniën, waaraan bovenal Duitschland en België deelnamen. De Rijksvlag werd niet slechts geheschcn in Afrika, maar ook in Nieuw Guinea, en zoowel Duitschland als België namen be 172 zit van een deel van het Congo-gebied. Nederland nam aan dien wedloop geen deel, en misschien niet te onrechte; het zijn dood verhaasten zou. Men wist nog meer .... Allos , alles, wat eens voor on 172 geveer tien jaren in de trotsche vertrekken van Aberdeen was voorgevallen. Maar men wachtte zich wel, in tegenwoordigheid des grijsaards daarvan te spreken. Maar op de akkers, als men het graan oogstte of in de lange winteravonden , als de wind langs de muren der onde abdij floot en het dienst 172 personeel aan het vertrouwelijk haardvuur zat, vertelde men elkaar zulke geschiedenissen des te drukker, en geen vreemdeling kwam in die streek, geen gast op Aberdeenhouse, zonder dat ook hij spoedig daarvan kennis gekregen had. Zoo was het op een keer weder winter geworden. Het verre , heuvelachtige land 172 schep tusschen Londen en do oude abdij was overdekt met een dik sneeuwkleed eu de storm huilde over de verre vlakte. Op zulk een avond klopte een wandelaar aan de hooge hoofdpoort van Aberdeenhouse en verzocht binnengelaten te worden. Men gaf slechts gehoor aan de wetten der gastvrijheid en der gewoonte van bet huis, wanneer men den vreemdeling rust en nachtverblijf verschafte. Spoedig zat hij in een confortabla ver 172 warmd vertrek der benedenverdieping. De bejaarde huishoudster van Aberdeenhouse dekte do groote eikenhouten tafel met een sneeuwwit laken. Daarop plaatste zij wit 172 tebrood en koud wildbraad , de overblijfselen van het avondeten , dat men reeds genuttigd had. Warme gekruide wijn dampte in hooge ouderwetsohe steenen kruiken en noodigde uit, dien aan te spreken. De vreemdeling liet zich niet lang noodi- gen. Terwijl hij at, sloegen hem de aan 172 wezigen met de stilzwijgende belangstelling gade , als iemand verwekt, die onder onge 172 wone omstandigheden in ons midden geko 172 men is. Hij verkeerde in de lente des levens, in die gelukkige grensscheiding, waar 172 in het onzeker schijnt, of men nog jongeling of reeds man is. Zijn gestalte, het eerste dons op wangen en bovenlip lieten wel het eerste vermoeden als het ware gelden. Maar het verstandig oog, het aan gedachten rijke voorhoofd bewezen, dat hier kennis en ervaring de rijpheid dos mans verhaast hadden. Dat hij tot do beste standen behoorde, zag men licht aan zijne bleeding, die een 172 voudig en voornaam was, maar men mocht den vreemdeling bovendien gaarne zien: hij dwong achting af, terwijl hij te gelijker tijd vertrouwen inboezemde. ' Toen bij zijn maal genuttigd had, gaf de onde huishofmeester slechts aan den algemee 172 nen wensch uitdrukking , toen hij zei: „Uwe kamer in de bovenverdieping is gereed en goed. verwarmd. Mocht gij die willen op 172 zoeken , dan zal men er n heen geleiden. Maar zijt gij met ons gezelschap tevreden dan zal het ons aangenaam zijn, u nog in ons midden te zien. In den winter komt zelden een gast op Aberdeenhouse. Dan verheugen wij ons, zooals licht te begrijpen is, wanneer ons stil, eentonig leven op een keer, al is het maar voor enkele uren, afgebroken wordt, om uit geloofwaardigen mond tijdingen te vernemen, omtrent eene wereld van welke wij om meer dan eene roden bijna afgesloten zijn. Zonder lang te dralen bleef de vreemde 172 ling. De gestopte pijp, die hem nu werd gereikt, nam hij in dank aan. Even zoo moest hij bot zich laten wel gevallen, dat de huishoudster zijne ouderwetsche kan op 172 nieuw met dampenden wijn vulde. Spoedig zat hij midden in den kring voor het flikkerend haardvuur en nam deel aan het gesprek. Natuurlijk viel het als van zelf ook op den eigenaar der abdij en het eentonig leven dat hij leidde. „Altoos was dat niet zoo,” zei de oude hofmeester, zijne pijp uitkloppend , om baar opnieuw te stoppen. „Aberdeenhouse heeft eens vroolijker dagen gekend. Toon zat Sir Francis ook niet alleen in zijne vertrekken. Een lieve huisvrouw was daarin werkzaam der duisternis was aldaar de belangstel 172 ling , dio zoo wel de Konmg van Italië als die van Spanje aan den dag legden, die niet schroomden de arme lijders te bezoeken en hun woorden van troost en bemoediging toe te spreken en hulp te ver 172 schaffen , waar die bleek noodig te zijn. Aan gedenkdagen , feesten , congressen eu tentoonstellingen ook in 1865 geen gebrek. De internationale expositie, te Antwerpen gehouden, is goed afgeloopen, heeft althans betere uitkomsten opgele 172 verd , dan die in 1883 te Amsterdam. Om van het algemcene tot het bijzon 172 dere af te dalen, de toestand van ons vaderland Iaat zich in weinige woorden schetsen. De occonomische en politieke ge 172 steldheid laat niet alleen veel te wenschen over, maar was, vooral wat de laatste betreft , treurig. Wij zijn op het doode punt en hoe zullen wij er af komen ? Toch is het geroep om herziening van het kiesrecht algemeen en hebben de voorstanders van algemeen kiesrecht ont 172 zaggelijk veld gewonnen. Het Ministerie Heemskerk zit nog vast in den zadel, vooral nn de begroetingen zijn aangeno 172 men , en het zal vooreerst wel aanblijven, foute de miewx. In tnssehen zijn in 1885 drie Ministers, die van Financiën, Buiten- landsche Zaken en Marine, afgetreden en door andere tmfïaAoseu vervangen. Het gewest en de stad onzer inwoning mogen zich in betrekkelijke welvaart ver 172 heugen , al zijn ook hier en daar de ge 172 volgen van de kwijning der bronnen van volksbestaan , vooral van den landbouw , merkbaar. Nergens, dit moet geconsta 172 teerd worden , werden orde en rust ver 172 stoord. Even als er ieder jaar zijn ook in 1885 mannen, die op het wereldtooneel eene ge 172 wichtige rol hebben gespeeld, daarvan atgetreden. Spanje had het verlies te betreuren van zijn jeugdigen Koning Alfonsus XII, Engeland van zijn moedi 172 gen held Generaal Gordon, die in het verre Khartum zijn leven liet, voorts van de edele mensckenvrtenden Sir Mozes Mon- en om beiden speelde een mooie knaap, met frissche wangen — „Hij stierf?” viel de vreemdeling vragend in de rede. „Erger dan dat! Hij geraakte in slecht gezelschap. Hij hoopte schimp en schande op het oude huis, waarvan hij eens de eeoige erfgenaam had moeten zijn. Sir Francis Aberdeen deed zeker alles , om hem te verbeteren. Toen echter alle bemoeiing mislukte, bleef hem niets verder ovrig dan zich van zijn ontaarden zoon voorgoed los te maken.” „Waar is hij thans De hofmeester haalde de schouders op. „Dat weet de hemel — een van ons zeker niet. Zelfs Sir Francis bezit op dit oogen- blik geene tijding van hem. Sedert hij zich door den deugniet niet meer laat brand 172 schatten , bekommert deze zich bitter weinig om alles, wat in Aberdeenhouse gebeurt. Het heet zelfs, dat hij Engeland verlaten heeft, wanneer hij nog mocht leven.” De vreemdeling had met inspanning ge 172 luisterd. Welken diepen indruk die tijdin 172 gen op hem hadden gemaakt, werd nog duidelijker uit eenige vragen, die hij tot den verteller richtte. Maar in hoofdzaak was het onderwerp voor de algemeene stem 172 ming niet bevorderlijk geweest. Eene zekere eentonigheid ontstond: hier en daar doofde zelfs het glimmend vuur in de pijp uit; en toen de huishoudster de kruiken met ver- schen, dampenden kruidenwijn wilde aan 172 vullen , kreeg zij menig bedankje. Zoo kwam het allen gelegen, toen de vreemdeling den wensch uitsprak , zijn leger 172 stede mogen opzoeken. Toen hij het vertrek reeds verlaten wilde, rustte zijn voet nog één oogenblik. „Dat ik het vergat," zei hij glimlachend. „Het is toch niet meer dan billijk, dat gij den naam van hem, dien gij hier zoo vrien 172 delijk een herberg verschaft, leert kennen. Ik heet Eduard Poë, ben advokaat te Lon 172 den , Regentstreet 21. Het slechte weder tefiore en Lord Shaftesburry, terwijl aar Frankrijk de beroemde dichter Victor Hugo, aan Nederland o. a. de oud-Hoógleeraar Modderman , Prof. Tellegen ,, Mr. J. P. Amersfoordt, Mr. J. Kneppelhout , Jong- , kindt Conhick en de staatsman Graaf van Lijnden ontvielen. Nog voor het jaar ten einde spoedde, maakte de dood een einde aan het leven en de werkzaamheid van Neerlands groolen geleerde, den Hoegleeraav Harting. Van al die mannen kan en mag gezegd wor 172 den , dat zij niet te vergeefs geleefd, maar in hunne v/erken gedenkstukken van hun aanzijn op aarde nebben achter 172 gelaten , waardoor hunne namen voor de vergetelheid zijn bewaard. Wat zal het jaar 1886 geven? zal er , een einde komen aan de occonomische crisis ? zal de gewenschte Grondwets-her- ziening in Nederland slagen ? zullen tevredenheid en rust overat heer- schen ? ziedaar vragen , waarop wij zoo gaarne een bevredigend antwoord zouden willen..geven, maar wij zijn er niet toe in staat. Niemand vermag een tipje van de gordijn, die de toekomst bedekt op te lichten, maar de hoop op betere tijden en het vertrouwen op de voorzienigheid mo 172 gen ons bij den aanvang van het nieuwe jaar niet begeven. De gedachte : God légeert ? vervtïHe ons:\rn.ot nieuwen le 172 vensmoed ! 31 December 1885. Buitenland, Oosttoni*! j 1^. Uit Triest wordt dd. 25 December melding gemaakt van twee nieuwe gevallen van cholera, makende met de reeds vermelde in het geheel vier. De twee eerste eindigden met den dood. Drie der vier lijders waren kolendragers aan boord van eene der stoom- booten van Lloyd, die pas uit Venetië was gekomen , en de vierde was stoker aan boord van eene Triester boot, die,insgelijks kort geleden te Venetië was geweest. De plaat 172 selijke overheid te Triest had , in afwach 172 ting' der bekrachtiging van dezen maatregel verraste mij, toen ik van een uitstapje voor zaken op het land naar Londen wilde te- rugkeeren. Een rijtuig was niet te krijgen en daar ik anders een flink wandelaar ben , dacht ik, het kan geen kwaad wanneer ik door een hoop sneeuw moest waden en de wind mij de ooren rood neep. Maar ik zag, dat ik mijne krachten toch een weinig overschat had. Zonder de gastvrijheid van dit huis had het mij slecht kunnen gaan. Zulk eene hulp in den nood vergeet een eerlijk denkend mensch nooit in zijn leven. En ik nit den wensch, dat ik op do eene of andere wijze gelegenheid moge vinden , mijne dankbaarheid ook door eene daad te bewijzen. Nn goeden nacht al te maal 1” De deur sloot zich achter zijne hooge man 172 nelijke gestalte. Reeds op den volgenden morgen wilde Eduard Poë de abdij verlaten. Maar de hofmeester liet zijn gast de reis niet te voet afleggen. Een slede , met twee flinke kleine deensche paarden bespannen, stond reeds in den hof gereed, en de jonge advokaat moest het zich laten welgevallen, om haar te bestijgen en zich in den warmen deken te hullen, dien de hofmeester op zijn zitplaats ge 172 legd had. Eduard Poë drukte hem hartelijk de hand. „Derhalve tot weerziens. Dank ook Sir Francis voor de goedheid, die men aan een onbekende in zijn huis ten deel liet vallen.” De hoeven der vurige rossen werden opge 172 licht, de schellen lieten hun gefjingel hooren,en pijlsnel gleed de lichte slede over den met sneeuw bedekten grond voort. Den volgenden avond sprak men op Aber- deenhause nog wel eens van den vreem 172 den man, maar allengskens geraakte hij in vergetelheid. {Wordt vervolgd.)